Aşksız savaş olur mu?Oluyormuş demek ki.
Ben en büyük savaşım kendimle. Hem ondan uzak durmaya çalışmak, hemde uzak kalamamak. O güzel gözleri ile bana bakmasın diye dua edip, o bakışları olmadan da acı çekmek. Kendime, kalbime bir türlü söz dinletememek benim savaşım. Ben bir adam sevdim, onun gibisi yok. Onun sesi, onun cesareti, onun açık sözcülüğü, onun elleri, onun gözleri kimsede yok. O olmadığında benim hiç kimsem yok varsa savaşsın benimle. Kalbimi kıracaksa o kırsın. Unutulacaksam unutan o olsun. Bana kokusu kalsın. Bir türlü yakalayamadığım o muhteşem kokusu.
Sevebilir misin?
Sevebilir misin beni, olduğum gibi. Hiçbir kurala,sınıra, beni bana hapsetmeden değiştirmeye, benzeştirmeye, çözümlemeye çalışmadan, yargılamadan, sorgulamadan, tanımlamadan, başı sonu belli olmayan bir sonsuzluklar coğrafyasında, sevebilir misin beni olduğum gibi. Anlam veremediğin hallerim,sözlerim, tavırlarımla, yersiz hüzünlerim, suskunluklarım,kıskançlıklarımla,sebepsiz duygusallıklarım,pişmanlıklarım,
özlemlerimle,kabına sığmaz coşkularım,isyanlarım, en deli çılgınlıklarımla kırılganlığım, inatçılığım, gururum ve arzularımla, sevebilir misin beni, olduğum gibi. Yanlışlarım, yetersizliklerim, güçsüzlüklerim var. Aştığım,aşamadığım,aşmaya çalıştığım zincirlerim var ruhumda, yüreğimi daraltan, nefessiz bırakan... Dipsiz kuyularım, göstermeye çekindiğim yaralarım, derinlere Attığım korkularım var. Sevebilir misin beni, olduğum gibi. Hayallerim var benim, büyük, küçük, rengarenk umutlarım var. İmkanlı, imkansız düşlerim var. Hadsiz hesapsız içimde bir çocuk var. Saf ve alabildiğine günahsız. Bütün maskeleri çıkarıp, ruhumu özgür bırakabilecek miyim yanında.
Sevebilir misin beni, bütün doğrularım ve yanlışlarımla...
Bir ev ne kadar kalabalık olursa olsun içinde yaşarken yalnızsındır hep. Tutunacak bir dal ararsın umutsuzca. Ama bulmak öyle zordur ki.
Bazılarının da evi yoktur. Bin evi olsa da ev diyeceği bir yeri yoktur. Kaybettiklerine acıyarak geçirirler koca bir ömrü.
Bazıları ise nefretle örer evin duvarlarını. Öyle bir nefret ki önüne gelen yada gelebilecek hayatı harcar. Yok eder.
Üstelik pişmanlık da yoktur, evinin duvarlarında. Affedilmek için edilen dualara da şahit olmaz o kadar duvarlar.
Sadece eskimiş ama büyümüş acılar.
Okur Takip Önerileri
Yıldırım'ın çarptığı bir ağaç gibi yere yığılmaktansa, neredeyse hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam ediyoruz.
Ölmek uyumak sadece!
Düşünün ki yalnız uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin...
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
İşte bu düşünce uzun yaşamayı bize cehennem eden...
Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine.
Sevgisinin kepaze edilmesine, kanunların bu kadar yavaş, yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine.
Kötülere kul olmasına iyi insanın.
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunları yaşamak?
Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek...