SeR_SeRi
@Sokakkedisi41
İnsan aslında, nelere sahip olduğunu bilmeyen bir kapitalist.
16 okur puanı
Temmuz 2019 tarihinde katıldı
“Kendi yarasını kendi saran,
Yangın yemiş ağaçlar en çok bana benzer.
Ah bir yağmur olacaktım ki şimdi.”
-Peki... Sen söyle... Ne düşünüyordun?
—Birçok şeyler...
-Ne gibi?
—Birçok... Anlatamam.. Kısa kısa, başka başka, birçok şeyler...
“Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz."
Okur Takip Önerileri
İnsanlık kalıtı ,sesini duyurarak değil ,akıl sağlığını koruyarak sürdürülüyordu.
‘Gözümüzü kör eden yedi renktir, kulağımızı sağır eden sesler, ağzımızı paslandıran yediklerimiz, kalbimizi önce coşturup sonra durduran sonsuz koşmalarımızdır... Yüksek, insan dışına değil, içine kıymet verendir..
Hiçbir meydana açılmayan bir sokakta, aksamların geç, sabahların hemen olduğu evlerin birinde tanıdım dünyayı. Çocukların hiçbiri kendiliğinden uyanmazdı uykulardan. Zamanın ağırlığını duymak için öyle yılların geçmesi gerekmiyordu. Susmaktan yontulmuş kara kuru birer heykeldi herkes. Gülmek, yaşama sevincinden çok bir zembereğin boşalmasına benzerdi.
... bir kayaya yapışan midye olmaktan kurtul. Köpük ol, inci ol. İnsan yosun olmak için yaratılmamış.
Yanlış bir hayat, doğru yaşanır mı? Söylesene, çocukluğu derinden yaralı iki insan, nasıl bulur kendine bu hayatta gerçek bir yer?
