Songulê Safalı
@Songulerdogan
Tamam.
Yaşamak pek iç açıcı değil. Ama sen varsın.
Felsefe
130 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
"Evimin içinde ayağının sesini duymak istiyorum."
Bir erkeğin babasına benzemeye başladığında yaşlanmaya başladığını da ancak o zaman anladı.
Sayfa 217Kitabı okuyor
Beni en çok üzen ölüm değil, aşk yüzünden ölmemek.
Sayfa 216Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
... ama insanların her zaman annelerinin onları dünyaya getirdiği zaman doğmadıkları, yaşamın onları bir kez daha, hem de sık sık kendi kendilerinden doğmaya zorladığı düşüncesine kaptırdı kendini.
Sayfa 211Kitabı okuyor
"Mutluyum," dedi "çünkü evde olmadığı zamanla onun nerede olduğunu ancak şimdi kesinlikle biliyorum."
Sayfa 193Kitabı okuyor
Her şeye onun kokusu sinmişti.
Sayfa 191Kitabı okuyor
Onu en çok seven, her zaman da sevecek olan varlığın onun uğruna ölme hakkı bile yoktu.
Sayfa 188Kitabı okuyor
Hep böyleydi: her olayın iyi ya da kötü onunla bir bağlantısı vardı.
Sayfa 183Kitabı okuyor
Yaşam, dışardan dayatılıyordu ona.
Sayfa 168Kitabı okuyor
... onların iyiliklerine karşı kendini savunacak silahları vardı, ama kötülüklerine karşı değil.
Sayfa 162Kitabı okuyor
O zamana dek kendisi ve ailesi, ölümü yalnızca başkalarının başına gelen bir felaket olarak algılamışlardı; başkalarının ana babalarının, başkalarının kardeşleriyle eşlerinin, ama kendilerinin değil. Ağır bir yaşam süren insanlar da onlar, ne yaşlandıkları, ne hastalandıkları, ne de öldükleri görülen, vakti gelince yavaş yavaş ortadan silinen, anılara, başka bir çağdan kalan sislere dönüşen, sonunda unutuşun içinde eriyip giden.
Sayfa 148Kitabı okuyor
Bu senin dünyan, diyordu kendi kendine, tanrı'nın sana bağışladı hüzünlü, boğucu dünya; bu dünyaya adamalıydı kendini.
Sayfa 141Kitabı okuyor
Ona öyle güzel, baştan çıkarıcı, sıradan insanlardan öyle başka görünüyordu ki, topukluklarının kaldırımda çıkardığı ritmik sesin kendisinden başka hiç kimseyi allak bullak etmemesini, volanlarının hışırtısının hiç kimsenin yüreğini delice çarptırmamasını, saç örgüsünün sallantısı, ellerinin uçuşması, gülüşünün altın hırıltısıyla bütün dünyanın aşktan çılgına dönmemesini bir türlü anlayamıyordu.
Sayfa 134Kitabı okuyor
... dünyada en çok, sevdiği ilk kez doğallığı içinde gördüğü varlığın günlük davranışlarını, vakitsiz olgunluğunu inceleyerek izliyordu onu.
Sayfa 132Kitabı okuyor
Unutmamak için bir hücrenin duvarlarına her gün bir çizgi çekmek zorunda kalmamıştı; çünkü tek bir gün bile geçmemişti ki onu anımsatan bir şey olmasın.
Sayfa 75Kitabı okuyor