Biz kendimizden iyi olanlara nadir olarak bel bağlarız. Daha çok onların toplumundan kaçarız. tersine, çoğu zaman kendimize benzeyen ve zayıf yanımızı paylaşan kimselere açarız içimizi. Demek ki kendimizi düzeltmeyi ya da iyileştirmeyi istemeyiz: Önce kusurlu diye hüküm giymemiz gerekir.
Farkında mısınız bilmem ama ; herkeste bir vazgeçiş bir sıkkınlık, bir yılmışlık var. Kimsenin gülmeye tahamülü yok gibi. Anlayış ortadan kayboluyor sistemleşiyoruz...Korkunç!
Belki de çok basitti, bizi içten içe çürüten sorunun
Anlatmadın, veyahut anlayamadım yorgundum
Tüm telaşlarım bitti sandım , seni buldum
Nolur beni de daha anlayışlı duvarlara alıştırmadan , Gör beni