Hiç değilse... Hiç değilse, anladığım bir şey vardı. Ama bu anladığıma ne kadar güvenebilirdim ki?
Sayfa 38 - MetisKitabı okudu
Yükümü, herkes gibi yere bırakabilmeği ne zaman öğrenecektim ki?
Sayfa 22 - MetisKitabı okudu
Kaygı da korku gibi, kendi memesinin oburudur.
Sayfa 22 - MetisKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Bağırasım geliyordu, kendimi güç alakoyuyordum.
Sayfa 20 - MetisKitabı okudu
Göz göze geldik. " Üsteleme, vaktim olsa da konuşmam," demeğe getirerek gözümü denize kaydırdım.
Sayfa 13 - MetisKitabı okudu
"Salak!" Kendimeydi bu, tabiî...Beceriksizce konuşuşuma da kızıyordum, başıma dert açışıma da.
Sayfa 11 - MetisKitabı okudu
Düşleyecek olduktan sonra sonuna dek gitmeliydim:..
Sayfa 10 - MetisKitabı okudu
Bir şey aradığım yoktu.
Sayfa 9 - MetisKitabı okudu
Her zaman yaşamak için bir neden, beklemek ve umut etmek için bağlanacağım küçük de olsa bir gerekçe buluyordum.
Sayfa 61 - CanKitabı okudu
...şimdi kendimi terk edilmiş hissediyordum. Kurtuluşumu, yalnızca istencimde ve kalan gücümde aramaya karar verdim.
Sayfa 48 - CanKitabı okudu
Bir kapı aralığına sığınmıştım, şemsiyemi bütün hızımla sağa sola sallıyor, kargı gibi kullanıyor, avazım çıktığı kadar bağırıyordum. Kimse yardıma gelmedi tabiî. Ama bütün sokağı ayağa kaldırmıştım herhalde. Pancurların arkasından karanlıkta herkes bizi seyrediyordu muhakkak. Başka geceler başkalarını seyrediyorlardı böyle, belki de. Bir gece de, belki, başkaları kendilerini seyredecekti...
Sayfa 152Kitabı okudu
