Bir akşam Helme sofrayı kaldırdıktan sonra mutfağa inince Saraca ilk karısının başından ayrılmadı. Yer minderine uzanan karısı onun neden çarşıya gitmediğini meraklı gözlerle anlamaya çalışırken o konuşmaya başladı. ‘’ Biliyom bene çok gızıyon. Helme’yi getidime, malları olana yazdırıvedime. Bişe demedin Allah ırazı osun, evin dirlini bozmadın.
Onda çocuk sevgisi çepişin oğlağa duyduğu sevgi kadardı. Ölümlerle yıkılmamak için fazla bağlanmamak gerektiğini kabullenmişti. Hastalıkların çaresi yoktu. Erkek olsa askerde, kız olsa on dördünden sonra gittiği evde doğum yaparken ölebilirdi.