Kendimi en edilgen hissettiğim zamanlarda varoluşçu bir ruh haline girmem ayıp mı acaba? caiz midir yani? her şeyin sorumluluğunu kabul ettiğim an tüm eylemlerimin ve hatta varoluşumun anlamını kaybetmesini napıcaz? adeta uzayda askıda kalmış bir biçimde, olabildiğince özgür ve bir o kadar da esirsen ve kendi hacmin içinde varoluşunla bir öz yaratıyorsan bu yaratımının anlamı ne? ama tabi anlamı da yok, anlamları da ben yaratıyorum. evet, bulantı hissediyorum, İstanbul sıcağı beni böyle yaptı. saçmalıyorum.