Küçük günahsız o gün kalemi eline aldı. Bir resim çizdi. Konuşamadığını kustu o bembeyaz sayfaya sayfa kirlendi. Gözleri parladı günahsızın. Sayfaya baktı gülümsedi. O sayfada bir aile vardı. Harabe, eksik, paramparça.. Anne yoktu. Ölmüştü. Bir yerlerde nefes alıyordu biliyordu. Anne günahını kızlarına miras bıraktı o gece.. Gülümseyerek gitti. Hiçbir ağıt acıya ortak olmadı. Hiçbir gözyaşı yetimleri acıtmadı artık.
Bazen yerimden fırlayıp şöyle bir silkelenme cesaretine kapılıyorum ama tam böyle zamanlarda --keşke nereye gideceğimi bilebilsem! O zaman mutlaka giderdim.