Her şiir aynı yaranın üstünde kanıyor. Aynı yarayı kabuk tutuyor. Bu akşam Ahmet Erhan’ın Gülşiir’ini birkaç defa okumuş olabilirim.
“Dünyanın ölümünü gördüm, suyun, toprağın
En yakın dostlarımın birer birer
Vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların
Ölümünü gördüm, ama kimse
İnandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!
Yaşam ki bir kum saatidir usulca akan
Dolan sevgilerimizdir biz boşaldıkça
Yaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdır
Vereceğimiz tek şey budur dünyaya.”