Seninle konuşurken bir anda düştü sözcükler yüreğimden kayboldum. aradım seni, gülüşünü, yoktun gitmiştin kırıldım yok oldum herşey bir bir yok oldu önce insanlar sonra ağaçlar, evler, rüzgar bir bakmaşım yokluk içindeyim kaybolmuşum.
Heyecandan gözüme girmiyor uykular. Nasıl geçer bu günler bilmem. Bugünün geçmesi dünün geçişin den çok farklı. Aklım seni düşlemekten yorgun. Zor zamanlarım olmuştu. Öyle sanıyorumdum. Öyle değilmiş. Ayaklarım ağrıyor, bu kış soğuk ağrıda geçer elbet. Sana kendimi açmak istiyorum ama korkmuyor değilim benden kaçmandan, beni anlamamandan.
Kaybolan beni ararken yok olan benle karşılaştım. Üzüldüm. Bana olanlara. Neden üzüldüğümü bilmeden. Bana ne olduğunu anlamadan. Üzülmekle yetindim. Geçmiş ve gelecek için. İnsan bundan fazlası değil. Kendimi çok ciddiye aldım. Anlam ararken. Kendimi ararken kayboldum. Kendi içimde. Bir hiç gibi. Yoktum. Hiç olmamıştım.
İnsan başkalarının hatalarını gördüğü gibi göremez kendi hatalarını. Başkalarını anlamaya çalıştığı gibi anlayamaz kendini. Kendinden başka herşey için yaşarda, yaşayamaz kendi için.