yeni yazdığım kitaptan bir alıntı, umarım beğenisiniz.
Hep yazdım. Kaybolmuş benliğimle yazdım, suçluluk duygumla, çaresiz bedenimle hep yazdım. Lakin artık yazamıyorum çünkü yazacağım şey o kadar üstün o kadar güzel ki güzel yazamamaktan korkuyor benim parmaklarım. Okuyan kişinin beğenmemesinden korkuyor, ilhamım. Bir toz olup uçmasından kokuyor, bedenim. Aslında uçarım, yok da olurum yeter ki yazdıklarım yok olmasın. Şunu anlıyorum, ben bedenimle bir insan değilim. Benim ruhum bedenimde değil, yazdıklarımda. Ben elyas; yazmaktan çekindiğim hiçbir şey olmadı. Ta ki begonvilimi görene dek, keşke görmeseydim. İlk defa parmaklarım kaleme gitmiyor.
Çaresizim dostlarım. Kavuşamamaktan korkuyorum, yazamamaktan korkuyorum. Önümde birkaç sarılmış tütün var, dışardan kemancılar geçiyor ben ise zor nefes alan bedenimi görmezden gelmeye çalışıyorum.
azra kozan tekrar paylaştı.
Biri öldü şiir yazdım
İkincisinin ölmemesini diledim
Dileklerimi bu şiire gizledim
Hatalarımla birlikte
Biri öldü şiir yazdım
Sonra bir çiçek yeşerdi
Umutlarım sandım sevindim
azra kozan tekrar paylaştı.
"Bazen susmak gerekir, duymak için"
diyen şair haklıydı..
Sayfa 50 - Remzi Kitapevi, 9. BasımKitabı okudu
