Başımıza gelen her mesele, yeni bir hikâyenin ilk cümlelerini yazar ömrümüze. Bazen de unuttuklarımızı anımsatır. Canan Saka, "Kalbimi kırmana minnettarım, uzun zamandır unutmuştum nerede olduğunu. Artık hatırlıyorum." der. Siz siz olun, yüreğinizin yerini hiç unutmayın.
Geceye vurmuş saat
Al eline bir dal zehir çek dur, unutmaya bahane olsun..
"İnsan birini bu kadar severse nasıl darılır?" diyordu.
Hiç darılabilir mi?
Muhakkak yorulmuştur.
Ahmet Hamdi Tanpınar
Okur Takip Önerileri
Boydan boya, uçtan uca yere batmış şu asırda, her daim haksızlığa karşı durmalı. Kim bilir, Sait Faik, belki de bunu yapamadığı için şu mısraları yazmıştır: "Sonra oturup hüngür hüngür ağlasam. Boş geçirdiğim, bağırmadığım, sustuğum günlere." Susmamalı.. Bağırmalı güzel günler için.
“Kitaplıklarınızı istediğiniz kadar kapatıp kilitleyin; ama benim aklımın özgürlüğüne vurabileceğiniz hiçbir kilit, hiçbir kapı, hiçbir sürgü yoktur.”
Kendine Ait Bir Oda, Virginia Woolf
Ne kötüdür insanın aklıyla yüreği arasında çaresiz kalması. Ne kötüdür ona an kadar yakın, bir asır kadar uzak olması.
Ben hangi kelimeye açsam ağzımı
Ben hangi kelimeyi nereye koysam
Bir sonbahar konaklar sesimde.
Ben hangi kelimeyle girsem akşama
Ben hangi kelimeyle nereye gitsem
Yokluğunun renginde depremler düşer boynuma.
Ben hangi yaprağın ince hüznüyüm
Sen hangi sersem haydut…
Birhan Keskin
Hiç gürbüz
hiç pembe yanaklı
sayfalarımız olmadı mı bizim?
Biz hiç mavi kalacak bir mevsime
çıkmamış mıydık yorgun yokuşlarından
kışın?
Bazen tek bir dize öyle şeyler söyler ki; hani anlatmaya kalksan ne vakit yeter, ne de lügat. Karakoç bir başka şiirinde "Niyet ak güvercin, vuslat gökyüzü. Beraber uçalım tut ellerimden." der. Bundan daha fevkalade bir davet olabilir mi, bilinmez.
Ah şu yollar! İnsanı alıp götürüyor. Tezer Özlü, "Her gidiş, her yolculuk, kendi 'benimin' bilinmeyenine doğru, bilmek için bir iniştir." diyor. Bize de şu yaşamak yolculuğunda bir bilinmeyeni daha "hallettiği" için, yollara vefa düşüyor.
