Hüzünlüyken okuduğum her bir satırın içinde kendimi bulmak çok garip. Misal şimdi vahşetin çağrısından herhangi bir sayfa açtım (91) şöyle başlıyor paragrafa:
"Ve bütün kış boyunca daha önce oralardan geçen insanların silik izlerinin peşinde dolaşıp durdular. Bir keresinde ormanın içinde açılmış çok eski bir patikaya ratladılar ve Kayıp Kulübenin çok yakınlarda olduğunu sandılar. Ama patikanın başı yoktu, sonu da yoktu ve o patika, en az onu açan insan kadar ve o insanın bu patikayı neden açtığı kadar sır olarak kaldı. Bir başka seferde bir av kulübesinin zamanın etkisine dayanamamış enkazına rastladılar."
...
Kitaplarda doğada veyahut bir insanda (bir insanın bir kelimesinde, sesinde, veyahut deyişinde) kendimi bulmak, neden var olduğumu söylüyor bana.