Kimsenin kendine ait bir zamanı yok. Kimsenin kendi acısı yok, rüyası yok, arzusu yok. Herkes koronun en ortasında en yüksek sesi çıkarmak için çırpınıyor. Oraya nasıl geldiğini bilmiyor. Oradan nereye gideceğini de bilmiyor. Kalabalıkla birlikte o da bağırıyor. Tek zamana indirgenmiş bir bellek. Eğreti, anlamsız, güvenlik içinde. Ama yalnız değil.