Sabitlenmiş gönderi
"Konuşmaya ve cevap vermeye layık bir insanla karşılaşamamak..."
Victor Hugo
Kendimi o kadar bıkmış hissediyorum ki bı tek Allah biliyor içimi gerçekten
bunca pisliğin, yalanın, nankörlüğün döndüğü bir zamanda, daha iyi biri olmaya, kendime yakışanı yapmaya çalışıyorum hep. sonuç hayal kırıklığı olsa bile, ben elimden geleni yaptım diyebilmenin iç rahatlığıyla, başım dik kalkıyorum hepsinin altından. bu bana yeter.
Okur Takip Önerileri
“Çiçek bile sadece onu isteyen toprakta filizlenir. Eğer toprak isterse taşı kırar yine çiçeğine nefes aldırır. Nereye kök salacağınızı iyi seçin.”
#2024
Vicdan muhasebesinden galip çıkacağınız, “ben hatalıydım” diyebileceğiniz, özeleştiriden yoksun kalmayacağınız, kaliteli kişilerle vizyonlu zamanlar geçirip vizyonlu bir strateji izleyeceğiniz, 21.yüzyılın vasat ilişkilerine ve samimiyetten yoksun havasına rağmen manevi standardınızı koruyup bol bol tebessüm edeceğiniz bir yıl temenni ederim; şans yanınızda olsun.
Ne söylenenler umurumda, ne arkamdan konuşulanlar; kendimi bilmenin sefasında, kendimi iyi tanımanın refahında, yalnızlığın verdiği farkındalığın mükemmeliyetçiliğinde yaşayıp gidiyorum; hissiz diyorlar lakin fena halde hisliyim; kendime hayran, fikirlerime aşık, ruhuma sadığım.
Kuşkudan uzak güven, katıksız samimiyet, gözleri uzun uzun kapatarak yapılan sarılış, plansız kavranan vücut, hesapsız girişilen ilişki, çelişkiye dönmeyen bir sevgi, muallakta kalmayacak net bir tutku ve tanımlayabildiğin bir huzurun verdiği tebessümün tezahürü.
dilerim hayatınıza egolarından arınmış, düşünerek konuşan, aranızda kilometrelerce mesafe olmasına rağmen yanınızdaymış hissi veren, incitmemek için itinalı davranan, ne kadar teşekkür etseniz de az geleceği insanlar girer. yaşamın en katlanılır yanı bu güzel insanlar çünkü.
Şimdi ben sana dünyadaki en güzel duygunun seni özlemek olduğunu ,hangi sözlerle ve hangi şarkıyla anlatabilirim ki...
ertelenen bir arama, geç kalınan af dileyişler, geç gelen farkındalıklar, anın güzelliğini kaçırmalar, içinden geleni söyleyemeyişler insanın omzunda bir yük olarak duruyor.o yüzden içinizden geleni yapın; taktiksiz, tertemiz ve içten. kazanıp kaybetmenin bir önemi yok, ölüm var.
Şehrime gel sevgili. Yarın çık gel.
Bırak her şeyi, bir bekleyenim var de gel.
| Nazım Hikmet Ran.
Seni nasıl göresim geldi. Seni nasıl çıldırasıya seviyorum, seni nasıl özledim, içimdeki bu muazzam iyiliği, güzelliği istediğim gibi yazamadığım, anlatamadığım için nasıl mustaribim bir bilsen.
"beni güzel hatırla!
bunlar son satırlar...
farzet ki, bir rüzgârdım, esip geçtim hayatından
ya da bir yağmur sel oldum sokağında
sonra toprak çekti suyu...
kaybolup gittim, belki de bir rüya idim senin için.
uyandın ve ben bittim...
beni güzel hatırla!
çünkü; sevdim seni ben, herşeyini...
sana sırdaş oldum, dost oldum,
koynumda
Ben huzurla devam etmek istiyorum.
Yani huzur dediysem her şeyin mükemmel gittiği bir hayattan bahsetmiyorum.
Suistimal edilmediğim, korkmadan sırtımı yaslayabildiğim insanlarla, kim daha çok çabaladı yarışı olmadan, anladığım, anlaşıldığım taktiksiz sade bir hayat istiyorum.
Arayanı arıyorum, merak edeni merak ediyorum ve en önemlisi kıymet vereni ciddiye alıyorum; eh biraz yaşanmışlık çokça yaşlanmışlık var bazı hissiyatlarda, karşılıksız duygulara açılan yelkenleri ısrarla rüzgarsız bırakıyor, platonik uğraşlara uğramadıkça kendimi keşfediyorum.
Her şeyi bı anda bırakıp arkasına bile bakmadan giden bir potansiyel var içimde...