Lakin Busianın təcrübəsi göstərir ki, "bazar uğursuzluqları"nı azaldan və iqtisadi inkişafi təşviq edən bir siyasətin qarşısında dayanmış əsl maneə siyasatçilərin cəhaləti deyil, bu siyasətçilərin üzləşdiyi institusional məhdudiyyətlər və stimullardır. Cəhalat fərziyyəsi hələ də əksər iqtisadçılar arasında və demək olar ki, hər şeydən əvvəl, ölkənin rifahı haqqında fikirləşən qərb siyasi dairələrində qəbul olunsa da, yararsız fərziyyədir. Bu fərziyyə nə bütün dünyada inkişafın köklərini, nə də ətrafımızda baş verənləri, məsələn, nə üçün ABŞ və Ingiltərənin deyil, Meksika və Peru kimi bèzi ölkələrin öz vətəndaşlarının əksəriyyətini yoxsulluğa sürükləyən institut və siyasət seçdiklərini, ya da nə üçün Afrikanın demək olar ki, bütün cənub hissəsinin və Mərkəzi Amerikanın əksər bölgəsinin qərbi Avropa, ya da Şərqi Asiya ilə müqayisədə bu qədər yoxsul olduğunu izah edə bilir.