Evə yolumu parkın içindən salıram... hərdən elə oturmaq istəyirəm ki yaş skamyaların birində... Səmaya baxa-baxa blokumuza tərəf addımlayıram, ayağım yerdən üzülür elə bil... sonra blokun işığı gözümü qamaşdırır, addımımı atıram və pilləkənlər məni evə qaldırır...
Qapımızın qarşısında dayanıb fikirləşirəm, görəsən, ən çox kimin onu “döyməsini” xoşlayır..., bəs açmasını?... Ümumiyyətlə, evdəki üzü ilə çöldəki üzü eyni düşünür?...
©