"Anlaşılan gündüz insanı değilsin. Geceleri seven, karanlık saatlerde aktif olmayı tercih eden birisin."
"Severim," dedi alaycı tebessümü genişlerken. "Geceyi."
Kalbime sızan korku karanlığa mahkum edilmemi sağladı.
Yine en başa dönmüştüm.
Benim hikayemde cümleler devrik, noktalama işaretleri yanlış idi. Varoluşumun özünde saklı kalan karanlık, yaşamının temelini oluşturuyordu. Hiçliğin içinde kaybolan küçük bir kızın, Azrail'in gölgesiyle bütünleştiğini anlatan hikayem beni bile dehşete sürüklüyordu.
Okur Takip Önerileri
" Onu koruyorduk, " dedi. "O, çok iyi korunuyordu."
Gözlerimi etrafta gezdirip, "Hani?" dedim. "Ben, 'Yine bensiz mi buluştunuz?' diye üzerimize koşan birini görmüyorum.
" On altı yaşımdan beri intikam hırsıyla yanıp tutuşuyordum. Annemin bana nefreti sebepsiz değildi ve ben o sebebi bulacak, çocukluğumun intikamını alacaktım. "
"Bazı hisler prangadır kalbe. Verilmesi gereken kararlarda önüne çıkarlar engel olmak istermişcesine."
"Gözlerimi ve kulaklarımı kapatsam da görüyorum,duyuyorum ve dahası hissediyorum. Annem benden nefret ediyor."
Gülümsedim. Öyle gülümsedim ki sanki yetimmişim de biri başımı okşamış gibi gülümsedim. Öyle gülümsedim ki anlamsızca ağlayasım geldi.
"Katil, merhamet duygusunu ablasının ölü bedenini seyrettiği anda kaybetmişti."
Mesela bu koca evrende kendi türüne sadece egoları yüzünden kıyabilecek başka bir canlı türü var mıdır?
"Katil o gün doğuştan acımasız olduğunu ve vicdan sahibi olmadığını fark etmişti. Kimse onun kadar hissiz ve soğukkanlı olamazdı."
"Beni hayata karşı güvensiz kılan şey, hayatın öngörülemez oluşu ki aslında çoğu insanın en çok sevdiği şey de bu."
"Bir gün benim başıma da gelecek, o karanlık yani. Bir an her şey tüm sıradanlığıyla var olmaya devam ederken bir sonraki an artık var olmayacak."
"İnsanın içi hiçlikle doluyken nasıl ağlayabilir ki?"
"Düşünceler, tıpkı insanın içinde uyandırdıkları sevgi gibi kontrol edilemezler."