Çocukların senin değildir.
Onlar yaşamın kendine duyduğu özlemin oğulları ve kızlarıdır. Onlar seninle gelirler, senden değil.
Ve seninle birlikte olsalar da, sana ait değildirler.
Onlara sevgini verebilirsin, ama düşüncelerini değil,
Çünkü onların kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini konuk edebilirsin, ama ruhlarını değil,
Çünkü ruhları, rüyalarında bile erişemeyeceğin, yarınların
evinde konuktur.
Onlar gibi olmaya çalışabilirsin, ama onları kendine benzetmeye
çalışamazsın.
Çünkü yaşam ne geriye, ne de geçmişin karanlıklarına
ilerler.
Sen çocuklarının yaşam okunufırlattıkları yaysın.
Yayı geren sonsuzluğa giden yolun işaretlerini görür,
Ve oklarının hızla uzaklara gitmesi için bütün haşmetiyle
seni gerer.
Bırak okçunun elindeki gerilmişliğin mutluluk getirsin; Çünkü o uçan oku sevdiği kadar, elinde kalan yayı da sever.
Halil CİBRAN