Kalbin ölçüyü tanımadığı yoğun duyguların dünyasında, güzellik ve acı derinden iç içe geçmiş halde bulunur. Sınırda yaşamak, her duyguyu alışılmışın ötesinde bir saflıkla hissetmek anlamına gelir.
Üzüntü anlarında gözyaşları düşmez, şiddetli, amansız bir yağmur gibi düşer. Kederin ağırlığı hafife alınmıyor, aksine kıyılarından taşan bir nehir gibi akıp gidiyor. Ve bu zayıflığın içinde acıyı kucaklama ve onun özgürce akmasına izin verme gücü ve arzusu yatar.
Sevinç ruhu doldurduğunda, sadece bir gülümsemeyle yetinmeyin. Dışarıya doğru yayılır, içini aydınlatır ve dünyayı saran ışıltılı bir ışıltı yayar. Mutluluk, başkalarının onun sıcaklığından ve ışığından keyif almasına rehberlik eden bir yol gösterici olur.
Son kez daha sevseydik
Söyleyeceklerim vardı
Rakı içmeyi bilmesen
Tanışabilir miydik
Son kez daha sevseydik
Dinleyeceklerim vardı
Acı çekmeyi bilmesek
Kavuşabilir miydik
Özdemir Asaf ne güzel söylemiş;
Ne güzel insanlar vardı eskiden.
Acı hikayeleri bile tatlı başlardı.
Demek ki bunun için gittiler hikayelerden…
Kelimelerimizin derinliklerinde, her harfin arkasında pek çok kişinin tam olarak anlayamadığı anlamlar yatıyor. Aklımızdan geçen, kalbimizde kesişen, sessiz çizgilerimizin ardında saklı kalan düşünce ve duygular vardır. Bu anlamlar acı ya da sevinç, nostalji ya da umut dolu olabilir ama her bireyin kendi deneyim ve duygularına göre yorumlamasına bağlı olarak hep orada kalır.
Yanılsama ağının tuzağına düştüğümüzde, etrafımızı o kadar karmaşık bir şekilde sarar ki, yalanların iplikleri gerçekliğimizin dokusundan ayırt edilemez. Kendi algılarımıza aldandığımız bu varoluş halinde, doğru olduğunu düşündüğümüz şeyi geçerliliğini sorgulamadan benimseriz. Aynı şey kötülüğün acı verici varlığı için de söylenebilir.
Hayatımızda keşfetmenin, doğruları ve cevapları aramanın elbette güzelliği var. Bizler doğal olarak meraklı varlıklarız, çevremizdeki dünyayı anlamaya ve kendimiz hakkında daha fazla şey öğrenmeye çalışıyoruz. Ancak acı gerçek şu ki bazen sorduğumuz soruların bazılarının nihai veya nihai cevapları olmayabilir.
Çektiğim hiçbir acı nedensiz değil. Ben onlar sayesinde “ben” oldum.
Beni anlamadın demeyeceğim, beni anladın, Zaten dayanılmaz acı buydu, sen beni anladın, anladığın halde canımı yaktın...
Frida Kahlo
Dinle ruhum sessizliği sessizlikten.
Ne feryadları vardır gidenlerin bu dağlarda yankısı kalan.
Yağmur dindirir anca acısını teninin.
Ruhunda yanan yangın da Tanrıdan armağan.
Susmak lazım ruhum, sadece susmak.
Susmak lazım feryâdı gökleri inleten annelerin huzurunda.
Ve yürümek her acı veren zâlimin üzerine.
Yürümek ölümüne yağmur damlalarının altında...
Yalnız Bir Yolcu
"İnsanları onların iyiliği için değil, kendimiz için affederiz. Nefret, insanı yorar. Acı verir, harap eder, üzer. Bir insandan nefret etmek, insana büyük acı verir. Ama onu affetmeni kimse senden isteyemez...
Oluruna bırak. Bırak zaman yaraları iyileştirsin..."