Ne kadar çok şey istiyoruz bu hayattan,ne kadar büyük beklentiler içerisindeyiz,dünya 3 günlük herkesin taşıyabileceği yük belli iken niye fazlasını yüklemek ister ki insanlar, neden bu kadar acımasız oluyor insanoğlu, bi avuç çamurdan bi parça kaburga dan ibaretken ne bu kibir...
16.12.2023 ŞIRNAK.
Yine yağiyordu yagmur dısarida içimde anlamsız bir titreme zihnim karmaşık duygularim serseri gökyüzüm karanlik kalbim paramparça kulakligimda yine ayni şarkı kaldirimlar kirli yollar berbat hislerim anlamsiz hava soguk kafam sarhoş su birikintisine düsen bir damla rüzgardan savrulan ruhumda yankilanan agir melodiler uzaklara dalip tebessüm eden gözlerim ne kadar anlamsizdi dünya zavalli insanoglu ne ugruna ne guzelliklere kıydın yok ettin ne uğruna? Bir korkudur atamadin kalbinden yaşamın yeşıl kıyısını kuruttun gokyuzunu maviden siyaha boyadin ne icin? Değdimi peki? sana emanet verilen can'in endişesini neylersin ki kendinle gezdirip senmisin o canın sahibi? Ki bu korkuyla yaşarsin? Sultanlar,padisahlar,hükümdarlar doymadimi bir avuc bulgur bir dirhem sevgi ile ? Senin neyin eksikti bulgurun mu sevgin mi? Sen ugruna vazgeçtin en kutsal sevgiden? Gökyüzü kadar sonsuzdu oysaki benim sevgim sahibine belki ruhunun gidasi değildim ama üşüyen ruhunu ısıtan sıcaklik bendim! O ruhun bu dünyadaki gıdasi bendeydi neydi sorun ruhundaki açlik mi kalbindeki inanç mı?
Olgunlaşmak nedir ki ruhun ölmesi mi kalbin kirilmasi mi? Olgunlasmak icin bunlari feda etmek mi gerekirdi oysaki bir kaktüs kadar yalnizdim artik ama bir o kadar da güclü ve acımasız hangisi olmak isterdimki acaba sonra düşündüm bunun kararini ben ellerimle sana vermiştim bir bahari kışa ceviren sendin üşümekten korkan ama güneşi degil karlari ve soğuga beni dönüştüren sen. . . Bir aşkı paylaşmak için çok geç, bir paylaşıma aşık
olmak içinse erken... Beni sevda yerimden vurdu yine zaman... Şimdi sana söylenecek tek cümle:
Bende sana yetecek kadar ben kalmadı...
Ölme üzerine ama nefes alınan bedende.
sessiz, dört duvarlar.
çiçekli, çatılar.
soğuk, evler.
adı, yaşı ve son nefesi mühürletilen tahta parçaları.
mezarlıklar sessiz denilir ama bütün gözyaşlarının asıl evidir.
ölü bedenlerden yükselmeyen ses, nefes alan bedenlerden yükselir.
acımasız insanoğlu, kendi kazdığı çukura, yine en sevdiklerini yerleştirir.
İnsanlar ne güneşi sever ne yağmuru, ne sıcağı sever ne soğuğu, bu acımasız insanoğlu hiçbir şeyi sevmez, beğenmez lakin bir gün o histen mahrum kalırsa anlar o hissin ne kadar güzel olduğunu. Yazdayken Kışı, kıştayken yazı özlerler. Kıymetini bilmedikleri şeyleri bir gün birer birer kaybettiklerinde anlayacaklar bu güzel nimetleri, fakat her şey için çok geç olacak.
