Bilirsiniz;en çok yaralı insan acıtır başkasının canını.
Çünkü ancak kanayan kullanır başkasını yara bandı misali yarasına...
Sayfa 45Kitabı okuyor
"Ölmek insanın canını çok yakar mı?"
"Evet yakar ama, yaşamaya devam etmek çok daha fazla acıtır."
Ah, ölüm…
“Ellerimle kapattım toprağı üzerine, küçük taş parçalarını ayıkladım. Taşlar değer de canını acıtır diye korkuyordum.”
Sayfa 140Kitabı okudu
Ölümler insanların kalbinde acıyı miras bırakır. Bu yüzden ölülerin arkasından kötü konuşma, bu geride kalanların canını acıtır.
Sahi ya iyi mi geceler.
"Hayat bu bir gece seni öyle bir ağlatır, öyle bir canını acıtır ki sabahına herkes seni yeniden tanımak zorunda kalır "
“insanın canını en çok hayal kırıklıkları değil, yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklar acıtır”
Fyodor Dostoyevski~
Kaderin böyle ağır cilveleri insandan tam bir teslimiyet bekler. Bu teslimiyet, kimi zaman acıtır insanın canını. İnsan yaşadığı karanlık dünyadan aydınlığa kaçmak, bozulan ne varsa onları tekrar eski haline getirmek derdiyle yanar.
Sayfa 227
Oysa kötülük, önce başkalarının, sonra da senin canını acıtır.
Sayfa 192Kitabı okudu
Hani nasıl biliyor musun, yetişmek için canını dişine taktığın koşturduğun yere varmışsın da orada seni beklemiyorlarmış, orada sana yer yokmuş hissi. Hani ucu ucuna kaçırılmış her şeyin arkasında bıraktığı o kekremsi his. Bilirsin bazı sızılar eti değil, ruhu acıtır…🦋
Evlat acısı...
Mezara baktıkça Youqing daha da ufalıyordu sanki. On üç yaşında birine benzemiyordu. Ellerimle kapattım toprağı üzerine, küçük taş parçalarını ayıkladım. Taşlar değer de canını acıtır diye korktum.
Yalanlar canını acıtır. Gerçeklerse öldürür.
Hani nasıl biliyor musun, yetişmek için canını dişine taktığın koşturduğun yere varmışsın da orda seni beklemiyorlarmış, orda sana yer yokmuş hissi. Bilirsin bazı sızılar eti değil, ruhu acıtır.