Yalnızım
Dağlar kadar aleni
Beton içindeki çivi
Yıldız gibi yalnızım
Bizim buralarda
Yalnızlığın adı
Gece ve gök boşluğudur
Ve buralarda insanlar
Biraz buruk
biraz hüzünlüdür
Susuyor dünya
Çoğalıyor ölüm.
Ne çok acı yağıyor coğrafyaya
Ne çok
Yağmur sularını kirletiyor
Yeni yetme şaronlar
Erir zaman
hiç olur varlık
Anlam kaybolur
Ne yaşarsan yaşa
Seni yalnız sen anlarsın
Herkes şairdir aslında
Hisseder fakat yazamaz
Çünkü şiir yüreğimizdir.
Şehir denince insan,
İnsan denince ölüm kokuları yayılıyor
Aslında hepsi bir hayal mi
Adın gibi bedenin de umut mu
Bırak git
Yalnızlığı tadıyorum mısralarda.
- Kitabı sevmeyen insan, kendini, insanlığı ve düşünceyi öldüren insandır..
Sayfa 25
Okuma yalnızca bir göz etkinliği değildir. Okuma ve anlama beyinde gerçekleşir.
Ey sevgili
Sar beni dualarına
Dilimden hâlimden fiilimden
Çürüyen düşüncelerden habersiz
Eylemsiz sevdalarda
Saklanan yollar erisin
Dünya erisin zihnimden
Küskün eylüller erisin
Değişsin esen yelin yönü
Bağlansın gece gündüze
Dualarına sar beni
Arındır umutları arzulardan
Arala kapıları
Aşk zincirleri kırılsın...
- bir kitabı ilk kez okuduğum zaman, sanki değerli bir dostla tanışıyor; aynı kitabı tekrar okuduğumda ise sanki eski dostumla tekrar buluşuyor gibi oluyorum..
Sayfa 88