canım kadınlar…
Ah Minenur, ülkemizde sadece dul kadın olmak mı zor? Ülkemizde çocuk olmak zor, genç kız olmak zor, yalnız kadın olmak zor, anne olmak zor, doğurmamış kadın olmak zor, çalışan kadın olmak zor, çalışmayan kadın olmak zor... Kısacası kadınlığın her hali zor. Ve kadınlar ne kadar güçlü varlıklar ki bütün bu güçlüklerin üstesinden gelebiliyorlar. Bir de bu gücün farkına varabilsek...
Sayfa 55Kitabı okudu
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız Kutlu Olsun!
şunu hiç unutmayın n'olur sayın uygulama kullanıcıları;
bu ülkenin, asil türkiye cumhuriyeti devletinin, sahibi biziz.. biz!
hangi posta bürünüp gelirse gelsin bize, yüce türk milletine, ahkam kesen kim olursa olsun bir hiçtir. koca bir hiç!
ta ki yüce türk milletine ve dahi onun onurlu isteklerine tarafınca
EFELYA'dan...
........
Elif, Ferhat'ı daha yakından tanımak için, çocukluğuna dair hatıralarını anlatmasını istedi ondan; sonra sesine bir avuç fesleğen katıp:
“Dur, önce anneni anlat, çok merak ediyorum, yaşıyor değil mi?”
“Yaşıyor değil mi?” cümlesiyle Ferhat birdenbire dağılmıştı.
“Hayır, yaşamıyor; çocukken kaybettim
3:04
bu kez iyi öptün beni
Allah var şimdi
havası alınmış bir balona çevirdin
bir çırpıda iniltilerimi
Allah var
sabahları beni dışarı çıkartan
bir kalbim var inan
bir kalbim var beni utandığım
dünyanın soğuk hışımlarindan uzaklaştiran
Allah var bu kez iyi öptün beni
savaşlar durmuş
ölü bir çocuk uyanmış
ve bitmişti bu memleket telaşı
büyük harflerle yazılıyordu bir yurdun ana dili
aykırı yaşamak adına
aşk vardı
elleri ve ayakları asılmış hâlde
ah aşk
Allah var
benim olsun demedim bir kere bile
bir kere bile iğrenerek egilmedim boynuna
Allah var canım
bu kez iyi öptün beni
SÜT
Senelerden beri yapmadığım şeyi yaptım: Süt içtim. Dükkânın içinde su buharı, süt kokusu, insanı ağlatıp uyutacak, kırk sene evvelki bir beşik hatırasına kadar sürüklüyordu... Evet, senelerden beri ne erken uyanmış, ne de süt içmiştim. İşe sütle başlıyorduk. Ne haristi parmaklarımız anamızın göğsünde. O ne dişsiz bir canavar ağzı idi
ÇATIŞMA
Çürümeden çok önce, galiba kokuşmadan da evvel, ölümle dirim arasında geçen kavganın sonundaki boşlukta; birtakım ecza şişelerinin küçüklü büyüklü, sıra sıra dizildikleri, ağızlarını açıp bekleştikleri zamanı; ötekisi ile; sıcacık bir oda ve bir sepet içinde kokmaya, bir kurt yüzünden bozulmaya, delirmeye, canlanmaya hazırlandıkları zaman
ufak tebessümler ile taş, duvar
ve sanki hiç doğmamış kadar
geçimsiz bir sonbahar kadını
biz kırk metrekareye dört kişi sığdık
zahmetine katlanılmış şu soğuk şu hain
şu hüsrana mahkûm yontmaları duvarlara dizdik çeşitli el işleri çekiyor canım işte
kocakarı çeyizlerinden
kımıldaması zor geliyor
hangi kolum ulaşmak istese yahut
hangi ruhun
O kadar aç ve çaresiz çocuk varken burada bayram kutlamak Müslümanlık değil. Olmamalı. Çocuklar istediğini yiyip içemiyor gülemiyorsa niye bayram var ? Ah canım çocuklar....
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
içimden geldiği gibi...
Geçenlerde 7 yıl önceki fotoğraflı paylaşımıma denk geldim ve üstüne şu yazıyı aynı olduğu gibi yazmışım.
“Keşke hep çocuk kalsaydık da,
en büyük yaramız dizimizde ki yara olsaydı..”
Sonra gönlümden akan yorumumu yazıya döktüm.
“Sorarım 7 yıl önceki bene; ah be canım o zaman senin ne yaran var ve bu yazıyı sana yazdırabilecek ne olabilirdi ki? 😅
Şimdiki beni görsen sen bile gurur duyarsın…
Geçen bunca zaman içerisinde ne badireler atlatmış, ne çetin fırtınalar geçirmiş. Daha kim bilir ne fırtınalara göğüs gerecek…
Yine olduğu gibi ileride gözlerim dolu dolu o zamanki Enes’le gurur duyacağım…
Mutluluk gözyaşı derler ya hani, gururdan da gözyaşı olurmuş. Öyle bir şey… 😊”
