Alma mazlumun ahını , çıkar aheste aheste..
“Canı yanan sabretsin , canı yakan canının yanacağı günü beklesin.”
-Hz.Muhammed ( S. A. V )
BİR HAYAL MASALI
Gerçek bu değil,
Unutmuşsun.
Dolup dolup taşmışsın,
Biraz efsunlusun,
Yorgunsun ama direneceksin.
Herkese daldın gittin,
Şu rüyadan uyanamadın.
Âheste çek kürekleri mehtâb uyanmasın
Bir âlem-î hayâle dalan âb uyanmasın
...
Değmez Kemâl uyanmağa ikmâl-i ömr içün
Varsın bu uykudan dil-i bîtâb uyanmasın
Yahya Kemal Beyatlı
...
İçimde dört nala koşan atların
Kurşunu,
Aheste aheste bir rüveyda vurgunu
Söylesene,
Sahi kaç yerden yedim kurşunu
. .
Düşüncelerimi temelden kurmak için çabalarken buldum kendimi. Birazda yürürken kolay olan bu eylemi gerçekleştirmek için dışarı çıkma kararı aldım. Öyle kolay kolay insan bu havalarda dışarı çıkmak istemez, kasvetine kasvet ekler malum durumun ve erteler niyetlensede kendini sokağa atıp yürümeye. Gökyüzünde gri bulutlar yağmurun habercisiydi. Birazda ıslanma beklentisiyle dışarı çıkacaktım. Ama acelem yoktu. Geçen yıl aldığım kahverengi deri botlarımı ayağıma aheste aheste geçirdim. Soğukla serin arasın da bir hava vardı. Ellerini cebine sokmazsan üşüyordu, fakat yüzünde hissetmiyordun bu durumu, öyle bişeydi. Pek kimse yoktu sokak ve caddelerde. Dün yağan yağmurda biriken küçük su göletlerinin büyüklüğüne göre bazen üstünden atlıyor bazen sağından solundan geçiyordum. Tıpırtı halinde omzuma düşen yağmur damlalarını hissetmeye başlamıştım. Akşamüstünü böyle bir yürüyüşle tamamlamak en iyi seçimdi. Camekanının daha iyi görülmesini isteyen mağaza sahipleri aydınlatmalarını devreye sokmuşlardı. Yağmur çiselemeye başlıyordu. Ben düşüncelerin temellendiği yerde meşğuldüm. Yürüdüğüm caddenin üzerinde iklim isimli bir sahaf vardı. Ne zaman bu caddeden geçsem orada yarım saat bilemedin bir saat oylanırdım. Biraz da eski kitap karıştırmaya bayılırım doğrusu..
Harun Küsmüş
Balıklar
Sahile vurmuş
Yaşamaktan usanmışlar say,
Belki bir hüznün yansımasıdır bu
Dehşeti hatlarına vuran, kırılacak insanlığın
Yahut, bilenen kapkara öfkenin
Yutacağı, çekilen her nefeste aheste aheste.
Bilinir, yurdumdan kovulmak istenilen o düşüncenin
Bilinir, kötü doğurmaya yeltenen bu topraklarda insanımın
Bilinir, bir gün doğar da güneşler, ışıtır mezarlıklarımızı
Bilinir de kahrolmak şurada durur, biz ifritliği çağıran lanetli kimseler
Değiliz, yumruklaşan pervasızlık
Öyle, kıt ve hayıflanmaların dar hattında çekilen soluklar gibi
Değiliz, kaybetmişlerden değerini.
Vurulmak istemeyiz, şakaklarımızdan; ruhumuzu kabzedecek acılarla
İstemeyiz öyle mefluç, öyle kalbi çatlamışçasına sürülmek
Hayattan.
İyi Okumalar dilerim
Selamün aleyküm değerli okurlar Wattpad e yazdığım kitabı sizler de okuyun diye buraya yazdım kitap değil bu hayatınıza bir nebze de olsa dokunmak için böyle bir kitap yazdım okuyup değerli yorumlarınızı bekliyorum değerli vaktinizi ayırdığınız için teşekkür ediyorum ☺️
BİR ENGELLİNİN EVLİLİK HAYATI
Her sağlıklı birey gibi engelli
Anadolu’nun saati güneştir. Güneş kimsesiz, taşlı yolların üzerinden, gece boyunca sarındığı yün yorganını çekerek uyandırır köylüyü. Onları tarlaya doğru çeker, işe doğru, eziyete doğru çeker. Yolları boş bırakır, meydan güneşe kalır. Taşra sessizliği diye bir şey var, bu sessizliğin içinde tozlu yollar, yıkık dökük ama bir kenarı çiçekli evler ve güneş dolanır sadece. Zaman şehirde ki gibi hızlı akmaz. Anadolu da, yollarda sürünür saatler, saat bir mi, iki mi, üç mü kimsenin işi değildir. Vakit aheste akar. Günlerin geçtiği, ayların değiştiği sadece mahsullerden, yılların geçişi de yüzlerden anlaşılır. Zaman yürür ve insanların yüzleri kırışıklıklarla dolar. 
Göçüp Gidenler Koleksiyoncusu