“…Biz ki
Yarınıyız halkın,
Umudu, yüzakıyız,
Hıncı, namusu...
Şafakları,
Taa şafakları
Hey canım,
Kalbim
Dinamit kuyusu..”
Sevgi ve özlemle..
Bıçkılanmış dal gibi ayrı düştüğüm.
Ömrümün sebebi, ustam, sevgilim…
Bu dünyadan bir Ahmed bir Arif geçti ve şiir yeniden doğdu…
Şiir ve özlemle…
Saygı ve özlemle büyük üstad
Beşikler vermişim Nuh'a
Salıncaklar, hamaklar,
Havva Ana'n dünkü çocuk sayılır,
Anadoluyum ben,
Tanıyor musun ?
Utanırım,
Utanırım fukaralıktan,
Rahmetle özlemle yad ediyorum...
"Pişman değilim. Bir daha dünyaya gelsem aynı hayatı, daha bir ustaca ve korkusuz yaşardım. Ama bu sefer seni tanımakta gecikmem!"
Bu dünyada bir Ahmed Arif geçti. Saygı ve Özlemle…
Gün ola, devran döne, umut yetişe,
Dağlarının, dağlarının ardında,
Değil öyle yoksulluklar, hasretler,
Bir tek başak tanesi bile dargın kalmayacaktır,
Bir tek zeytin dalı bile yalnız...
Güneş'in erken doğduğu ama hayatın hep gerisinden gitmek zorunda kalan, kiminin sürgün yeri dediği, kiminin zorunlu gittiği, havasına ve ön yargılara inat, insanının sıcaklığıyla, ağlayarak gidilen ama hüzünle ve özlemle anılarak dönülen yerdenim. Halk tabiriyle doğuluyum.
Merak ederim hep, neden sadece o bölgenin insanları bölge ismiyle anılırken başka bölgeden olanlar şehir isimleriyle tanımlanır? O yüzden ben Bitlis, Bingöl, Muş, Erzurum belki de Ağrı veya Kars... doğuluyum sonuçta.
Önsöz
