Bu çağa ait değilim sanırım.
Ruhum sadece mazide huzur buluyor…
olduğum yerde olmak istemiyorum ama olduğum yerden çıkıp gidemiyorum da. şu an yaşadığım her şey o günlerin aynısı. evde olmak istemiyorum, ama her akşam eve dönüyorum. işte olmak istemiyorum ama her gün işe gidiyorum. bir şey beni hep dışarıya çekiyor. hiçbir yere ait hissedemiyorum kendimi. hiçbir eve, hiçbir aileye, hiçbir topluluğa. hiç arkadaş grubum olmadı benim mesela. bir futbol takımı tutmadım. bir siyasi partiyi desteklemedim. bir derneğin, bir hayır kurumunun üyesi değilim. bir memleketim yok, oralı hissetmiyorum. apartman toplantılarına bile gitmedim, o apartman beni ilgilendirmiyor, oraya ait değilim. sadece orda oturuyorum. ve ben bu hali armut ağacının tepesinden beri üstümde taşıyorum.
Bazen bir kimliği, ötekileştirilen kişilerin özellikleri belirler. Kendisini diğerlerinden ayırmak isteyen birey, ötekinin özelliklerini sahip olmamayı amaçlar. Kimlik gelişim döneminde Ergen sevmediği bir insan ya da grubun özelliklerini tamamen reddederek bir kimlik geliştirebilir. Kimlik çoğunlukla deneme, tercih etme ve girişimlerle oluşur. Baştan duygusal nedenlerle veya kişiler arası ilişkilerdeki sorunlar nedeniyle anne, baba veya sosyal çevreden herhangi bir kişi ötekileştirilirse, birey o kişiye ait özelliklere zıt yapıda bir kimlik geliştirir. Kimlik "ben buraya aitim " anlamına geldiği kadar " ben buraya ait değilim" iddiası da taşımaktadır.
Sayfa 15 - Kapı Yayınları - 1. BasımKitabı okuyor
Büyük bir patlama oldu. Çantalar, havada uçuştu. Bütün bir kafanın, saçları saçıldı. Büyük bir çığlık. Büyük bir feryat. Birinin çocuğu ölmüş olmalıydı. Gür bir ses: “Yeteeeeeeeeeerrr!!! Yeteeeerrrr, yetmedi mi? Hepiniz şahitsiniz, hepiniz. Hepiniz ortaksınız, hepiniz. Dur orada, bir yere gitmeyeceksiniz sakın! Hepiniz bıkmadınız mı? Hepiniz her gün gözünü umarsızlıkla açıp kapamıyor mu? Hepiniz, sahtesiniz. Hepiniz, sahte. Hiçbiriniz, gerçek değilsiniz. Her birinizin ipleri; başınızda, kollarınızda, bacaklarınızda. Görmüyor musunuz?! Ben de artık bir sınıfa sahibim, evet. Sancılarım bitti. Sancımı çektim ve bir sınıfa ait olmaya hak kazanmışım. Sizden değilim, hayır!!!!! HAYIIIRRR!!!! Aklını kaybeden, şu beş eli geçmeyecek saftaymışım. Bir safta olmayı hiçbir zaman istemedim. Ben hep sancıda olmayı diledim. Delirmiş olan, anormal görülen o sınıfa aitim. Sizinle ortak noktam nedir mi? SİZİN GİBİ BİR SINIFA AİT OLMAM!” Ses kesildi. Gözlerim, uzaklardan elimdeki otobüs kartına geldiğinde, nefes alamadığımı ve yüzümün kıpkırmızı olduğunu hissettim. Şöförün, “Otobüs kartını artık okutacak mısın, devam edeyim mi?” dediğini duydum. Kartı basıp ilerlerken, uzunca bir nefes veriyordum.
-Melike Demirci
Bensersizliğin çağrişımının sesizlikle ..kabul etmek .. acınin hüznün hiçliğin, boşlugun orasinda ..kaldığımda .. uzun yillarımi..zihnim..dunyada olsa bile ..bir kısmi ..evet ..tam olarak bu dünyaya ait değilim..
"Ben hiçbir düke, hiçbir hükümdara hizmet etmem," dedi Leonardo, "hiçbir şehre, hiçbir ülkeye, hiçbir imparatorluğa da ait değilim. Ben yalnızca görme, kavrama, düzene sokma ve yaratma tutkusuna hizmet ederim ve sadece eserime aitim."
...
Size ait değilim artık, içinizden biri değilim,
ama yükseklerde ama diplerde
dışınızda bir yerlerdeyim.
Sayfa 38Kitabı okudu
NEDEN YAZIYORUM
Mensur koşuk olarak kaleme aldığım eserlerimi paylaştığım bir site neden yazdığım ile ilgili bir yazı talep etti.
Çok ilginç cümleler kurmuşum. Paylaşmak istedim.
Hayatta nefes almak kadar önemlidir yazmak..
Yazmakta ki tek amacım yaşadığım toplumun ve insanlığın kulağına aydınlığı fısıldayan metinler bırakmaktır.
Yazın
“… oysa kendime bile ait değilim ben.“
Sayfa 30 - Can yayınlarıKitabı okuyor
