“Aysel ilk kez o akşamüstü umutsuzluğa düştü. İçinden, "Ne talihsiz kızmışım ben! Herkesin kızları okumak istemez, anaları babaları zorla okuturlar. Özel hocalar tuta tuta... Ben okumak isterim, karşıma ya babam dikilir ya annem. Şimdi de abim çıktı işte!.." diye ağlamaya başladı. Neden sonra annesi mutfaktan gelip, "Sus, baban böyle yumruk gibi gözlerle görmesin seni. Bir şey var sanır. Birine tutuldun falan sanır!.." deyince aklı başına geldi.”
Sayfa 213 - Everest Yayınları, epub, 2.Basım (Mart 2015)Kitabı okudu
Ve ben karşısında dikilir kalırım
Aklı aşmak, aşkı aşabilmek için.
Sayfa 11Kitabı okudu
Bir insanın acısını yürekten paylaşabilmemiz için, bizimle aynı hakikati paylaşıyor olması gerekir öncelikle. Eften püften oyuncağını zımbırtısı kırıldı diye ağlayan çocuğu pışpışlarken, kadidi çıktığı halde kendini hala kilolu sandığı için bunalıma giren anoreksi hastasına yemin billah şişko olmadığını söylerken, epi topu iki haftadır beraber olduğu beş para etmez bir kadın tarafından aldatıldığı için hayata küsen can ciğer dostumuzun hezeyanlarını sineye çekerken, bir sabah açık duran penceresinden başını uzatan bir güvercin ruhunu çaldı diye meydandaki tüm güvercinleri tek tek yakalayıp ağızlarından içeri bakmaya kalkan aklı hastasını doktoru gelinceye kadar oyalarken... yanıbaşlarında dikilir ama acılarına fersah fersah öteden bakarız. Böyle basit bir şey için gözyaşı döken çocuk, hakikatten bu kadar uzakta kamp kuran anoreksik, öyle biri için üzülmeye değmeyeceğini göremeyen bedbaht dost, zavallı güvercinlerin soyut ruhlara değil, somut buğday tanelerine üşüştüklerini idrak etmekten aciz deli... ilgi ya da merhamet, teselli ya da dayanışma bekleyebilirler bizden. Alırlar da muhtemelen. İtiraz etmeksizin yapabiliriz bunları. Acı çektikleri için saçmalayıp, saçmaladıklarından ötürü nasıl acı çektiklerini gördükçe, içten bir yakınlık duyabiliriz onlara. Sevgi dahi bekleyebilirler bizden. Yeter ki, acılarını paylaşmamızı beklemesinler.
Sayfa 343 - Doğan KitapKitabı okudu
"aklı dikilir"
Keza bir sökük veya kopuk düğme sahibinin üzerinde iken dikilecek ise, onun ağzına bir şey alması istenir. Aksi halde "aklı dikilir" denir.
Sayfa 62Kitabı okudu
Hahaha... :))
"Senden gizleyecek halim yok, bana kur yapan çok köpek var burada. Pencereye çıktığım zaman onları seyretmeden edemiyordum. Bazıları pek çirkin, yüzlerine bakılmaz. Bazıları da kaba sokak köpekleri... Üstelik pek de aptal bunlar ama sokakta birer soylu gibi yürürler. Öyle bir havaları var ki sanırsın tüm sokak onları seyrediyor ama benim umrumda değil tabii. Ah bir de korkunç bir köpek var ki sorma... Buldok mudur çoban köpeği midir bilmem, bizim camın önünde dikilir durur. Üşengeçliği bırakıp arka ayakları üzerine bir kalkabilse, bizim Sofi'nin babasını bile geçer. Birkaç kez ona havladım ama hiç oralı olmadı; onunda havasından geçilmiyor anlayacağın ama tatlım kimseye yüz vermediğimi düşünme. Komşunun çitlerinden atlayan Trezor'u görmeni isterdim. Öyle yakışıklı ki anlatamam..."
Ah salak köpek ! Aklı fikri nerelerde... Ne gereksiz şeylerden konuşup duruyor yine. Bana insan lazım, bana insanlardan bahsetmen lazım. Beni avutacak, ruhumu besleyecek şeyler lazım bana! Neyse bir sayfa daha çevirelim de görelim bakalım bize göre bir şey var mı..
Kamil insanlar dünya kötü olduğu için dünya sevgisinden vazgeçmiş değillerdir.
Onlar sadece aklı nefse üstün kılmışlardır. Zira dünya mükemmel bir sanatkârın eserlerinin sergilendiği yerdir. Fakat irfan sahibine kılavuz olan bir şey cahilin yoluna bir eşkıya olarak dikilir. Bu sanat eserlerini gören kimse ondan yüz çevirmemelidir. Zira onu ele geçirmek zor, elden kaçırmak kolaydır.
bazen böyle olurdu, hayatını değiştirecek eşikte dikilir insan da, kendisini anca otobüs bekliyor sanırdı. sonra geriye dönüp baktığında, tabii geriye dönüp bakacak kadar aklı varsa, fark ederdi o eşiği.
Huyuli
Gün kavurur anam bir tepside akşam ocağının en kuzguni vaktinde
Gölge dadaşır benimle birbirini geçen duvarların arasında
Mizansız kaba eller tartar aşları, elden ele eğrilirir akar gider sır suyu
Dağı sel ipinden dikilir heybenin, oysa bir avuçla kanar güğüm.
Heybe sırtlanır beni, en kuytu yerinden yamalarımı kırpar gölge
Kuzuların aklı kararır, otların kalbi söner ve ova yığılır kalır üstüme
Ve ben kasıtsız gölge olurum, şimdi dolaşıp dalaştığım ben olurum.
-Ahsen