Soyadınız neydi bayım…
Alman edebiyatı yolculuğum hız kesmeden sürüyor. Bu sefer ki durağım 
Effi Briest . Ne zaman Türk edebiyatından nadide bir eser okusam edebiyatın bile vatanında yeşereni güzel diye bir yorum yaparım. Aynı şeyi Alman edebiyatı için de düşündüğümü fark ettim. Çünkü mekanlar çok tanıdık, adı geçen şehirler, parklar caddeler hep gördüğüm yerler ve bu
İnsan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız.. demişti "Satranç" kitabında Zweig. İlk aklımdan geçen bunlar oldu kitabı bitirdiğimde.
Psikolojideki Concorde sendromu da ikinci düşündüren şey oldu. Yani emek verdiği için insanın vazgeçememe durumu.
Giovanni Drago öylesine içimizden biri ki aslında. İnsanın kendini önemli hissetme ihtiyacı, bir gün önemli biri olma hayali, her ne kadar görmezden gelse bile kalede rutinliğin getirdiği koca bir konfor alanı ve bundan vazgeçememe durumu ve emek/zaman harcadığı için böyle bitmemeli, bir şeyler olmalı hissi. Bu duyguların herhangi birini yaşamamış biri yoktur diye düşünüyorum. Bir klişeyle sonlandırayım incelememi ; "hayat ne geçmişte ne de gelecekte. Hayat şimdidir" 
Tatar Çölü 
Dino Buzzati
