İfade edilmemiş duygular asla ölmez. Canlı canlı gömülmüşlerdir ve sonradan daha çirkin şekillerde ortaya çıkarlar.
-Sigmund Freud
Sayfa 53Kitabı okuyor
Görmeye gözleri, duymaya kulakları olan, kendini hiçbir faninin sır tutamayacağına inandırabilir. İnsanın dudakları sessizce parmak uçlarıyla konuşur; sözleri her gözeneğinden sızar.
Sigmund Freud
Sayfa 3Kitabı okuyor
İçinde bir hüzün vardı, kaybedilmeyecek kadar değerli bir şeye sahip olduğunuzda hissettiğiniz türden bir hüzün.
Bir şeye bir kez isim verildiğinde o isim o şeyin bütününü ya da neden önem taşıdığını görmene engel oluyor. Kelimeye odaklanıyorsun ki o aslında en önemsiz bölümü, buz dağının tepesi.
Sayfa 1 - Güzel.Kitabı okuyor
"Sevip kaybetmeyi yeğlerim, asla sevmemeye kıyasla."
Sayfa 275 - DomingoKitabı okudu
"Tuhaf bir şekilde her zaman orada olacağım, her zaman on iki yaşında olacağım... Her şeyin değiştiği o korkunç günde, doğum gününüm ertesi gününde, zamana hapsolmuş bir halde."
Sayfa 251 - DomingoKitabı okudu
"O zeki ya da güzel değildi — böyle görmüyordu kendini."
"Neden görmüyordu?"
"Kendine kimin gözünden bakıyordu? Kendinin mi?"
"Yoksa babasının mı?"
Sayfa 248 - DomingoKitabı okudu
İkimizin burada oturması ne kadar ironikti: neredeyse hiçbir şey hatırlamayan kız
ben ve her şeyi hatırlayan adam Alex.
Hepimiz içten içe trajedilerin sadece başkalarının başına geleceğini umarız.
Sayfa 40Kitabı okuyor
Yunan tragedyasında bu ânın bir adı vardı: anagnorisis. Farkına varma. Kahramanın sonunda gerçeği idrak ettiği, kaderini gördüğü, onun aslında en baştan beri gözünün önünde durduğunu anladığı an
Sayfa 327Kitabı okudu