Ulemanın önde gelenlerine soruldu ve onlar da iki temel değişikliğe izin verilmesine onay verdiler. İlki kafir hocaları kabul edip eğitimlerine Müslüman öğrenciler vermekti. Bin yıldan daha fazla zamandır dıştaki kafir ve barbarları, İslam topraklarındaki işler için ham kas gücü sağlamaları ve İslam inancına dönmeleri haricinde değerli bir şeye sahip olmadıkları için hakir görmeye alışan bir uygarlık için bu sarsıcı derecede büyük bir yenilikti.
Hayata geliş amaçlarının geleneklere uymaktan, köyün sahibine hizmet etmekten ve aşiret önderlerinin gözüne girmekten ibaret olduğunu sanan insanlar bu üçgenin dışına çıkmıyorlardı.
Bazı günler güneş doğana kadar gözünü kırpmadan kayan bir yıldız görmek için beklerdi.
Gece demek huzur demekti, içine dönmek, kendiyle saatlerce sohbet etmek demekti.
Gözlerini dünyaya, büyüklerin kurduğu Cehalet imparatorluğundan habersiz açan minik kız çocuğuna kimse isim koymadı.
Yedi başlı cahiliye ejderhasının hâkim olduğu o zamanlarda doğan çocuğa annesi isim veremezdi. Böyle bir hakkı yoktu.
Kim bilir güzel ülkemin hangi köşesinde hangi çiçek solmamak için feryat ediyordur? Kim bilir hangi filiz fidana dönüşmek için kıvranıyordur? Diye düşünüyordum.
Elindeki çay bardağını bana gülümseyerek uzatırken her zaman ki gibi kalbimi kattığım çay içini ısıtsın biraz. Dedi.
Ağa, gözleri açılır diye köydeki çocukların başka bir yere gitmesine engel oldu.
İnsan, sahip çıkanı olmadığı zaman rüzgara kapılmış kuru bir yaprak gibi sağa sola savruluyor.