- Məncə, hələ həyatın davam edir, bu hekayətində İllana qovuşub mükəmməl sonluq verə bilərsən.
- Yox, əzizim, bu mümkün deyil. Mən onun həyatını yenidən məhv edə bilmərəm. O, xoşbəxt görünürdü. Hətta mənlə keçən günlərindən də xoşbəxt idi. Mənsə ona ancaq dərd-sər verən adamam. Qoy onun xoşbəxtliyi bədbəxt həyat hekayəmin uğurlu sonluğu olsun.

İllaya gəlincə, əgər bir gün təsadüfən rastlaşsanız, ona de ki, sənin xoşbəxtliyin Əfşarın bədbəxt hekayətinin uğurlu sonluğu idi.

Əslində, günah sözünün özünü də rədd etmişdim. Günah deyilən bir şey yoxdur. "İstədim, etdim və oldu".

Niyə hamı siqaretə fikir verir? Səncə, məni çəkdiyim siqaretin tüstüsü öldürər, yoxsa içimdəki dərdin tüstüsü?! Siqaretin tüstüsünü hamı görür, ancaq içimdə yanan dərdin tüstüsünü görən varmı?! Mənə demə ki, siqaret çəkmə! Çünki içimdə tüstüləyən dərd bundan da təhlükəlidir. Həkimlər də mənə siqaretin həyatım üçün təhlükəli olduğunu deyirlər, ancaq bilmirlər ki, çəkdiyim dərd bu siqaretdən də qorxuludur. Mənə içimdəki tüstünü söndürməyə kömək edin, yox bacarmırsınızsa, siqaretimə də toxunmayın.

Mən digər yazıçılar kimi, ədalət axtarışında olmayacam. Amma məni sadəcə Əfşarın həyatı kədərləndirir.

Fiziki xəhətdən əlil ola bilərik, ancaq ruhumuzda həmin eşq var olduqca heç vaxt mənəvi əlil sayılmarıq.

İnsanı soyuqqanlı edəndə də məhz onun xatirələridir.