çünkü hayatta kalabilmek için sık sık ölü numarası yaptığımı biliyorum, hatta ölü numarası yapmanın benim başlıca hayatta kalma tekniğim olduğunu söyleyebilirim.
Özellikle Burada
Devamlı bir “dehşete kapılma hali” içinde yaşıyorum. “Sürekli dehşet” benim “her şeye karşı hazırlıklı olma” isteğimden kaynaklanıyor. Sanki bütün dehşetleri zaten yaşamışım da her birine ayrı ayrı tepki vermeme gerek kalmamış gibi davranıyorum. Bu nedenle dehşete düşürüldüğüm zaman pek dehşete kapılmıyorum artık. Birinin beni dehşete düşürdüğünü (şimdi olduğu gibi) ancak sonradan fark ediyorum. Bir görünüp bir kaybolan bir dehşet silsilesi içinde yaşamaya başlamam böyle oldu.
Yalnız biri olduğum için günde birkaç kez (yine şimdi de olduğu gibi) özür dilemek gelir içimden. Halbuki gerçekten yalnız bir insan değilim, bunun için suçluluk da duymuyorum. Yalnızlığın giderek hoşuma gitmesidir belki doğru olmayan.
Reader Follow Recommendations
daha önce bu kadar kendimi gördüğüm bir karakterle karşılaşmamıştım
Yabancılaşma ve dışlanma yüzünden tehdit altında olduğum duygusuna kapıldığımda, beni o anda tehdit eden olayın aslında yıllar önce olup bittiğini düşünmeye çalışırım (normalde), şansım varsa eskide kalmış o kafa karışıklığına güler geçerim. Böylelikle bana nüfuz etmekte olan bir olayı, çok geride kalmış bir olaya dönüştürmeyi genellikle başarırım.
Beni sık sık zamanı boşa harcamakla itham eden ölmüş annem geliyor aklıma. Bütün hayatını boşa harcayan ve bunun farkına bile varmayan annem söylüyordu bunu bana.