İnsan
eşref-i mahlûkattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir yeri vardı
ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı
geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından
geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı
kararmış rakamların yarıklarından sızarak
bu söz yüreğime kadar alçaldı
damar kesildi, kandır akacak
ama kan kesilince damardan sıcak
sımsıcak kelimeler boşandı
aşk için karnıma ve göğsüme
ölüm için yüreğime sürdüğüm eczâ uçtu birden
aşk ve ölüm bana yeniden
su ve ateş ve toprak
yeniden yorumlandı.
Ben şimdi seyahat ediyorum. İnsan yüzlerinde, huylarında dolaşıyorum. Ama bir gün muhakkak seveceğim. Bizim memlekette insanların yapacağı tek iş budur, hele kadınların. Bir gün birisini çok seveceğim... Onu iyi biliyorum
Sahnenin Dışındakiler
Denedim kaçışı yok, mutluluk parayla satılıyo'
Çekince dumanı içine günlerce kafa milyon kere karışıyo'
Ama yine de bedenin bu boktan düzenin düzenine alışıyo'
Ve sonunda yok ettiğin bütün lanet tekrar üzerine yapışıyo'
Geçiyor günler rüzgar gibi, birde öyle güzelimsi.
Ah Hasret kokuları..
Ah, bu koku sarhoş ediyor beni.
Takvim yapraklarını koparmak gelmiyor içimden.
Yeni hatıralar yaşamak eskisi kadar tatmin etmiyor..
Hep olmak ister insan genç, güzel, iştihamlı..
Kaygılarından kilometrelerce uzakta,
Avucunda yüzünü tutacak çaresizliklerde,
Özlem yine vuracakken sırtından hançerle,
Yaşadıklarına mı ağlayacak.. onca yaşayamadıklarına mı ?
Hasret; geceye benzerdi karanlıklarla,
Ay’ından, Yıldız’ından güzel olanlardan yoksun.
Hasret’in günü doğmazdı’ ta ki ölünceye kadar.
Böyle.. böyle, sadece böyle.
Böylece sürgün kalacaktı işte siyahın en acı tonuna.
Dilime sorma zaten anlamadı yaşam tadında mutluluk.
Hislerim akıyor misalinde su gibi, kötü gibi, hüzünce..
İki laf ediyorum yaralarımla bitmeksizin muhabbetlerde,
Sanki maruzatımı dinlese.. ama dinlemezdi, dinlemez ki..
-Can TUTGAÇ
Kimse senin gözyaşlarını fark etmez.
Kimse senin acını hissetmez.
Kimse senin üzüntünü fark etmez.
Ama herkes senin zayıf tarafını ve hatanı fark eder.
Biryudumkitap
Geride bırakmak ne zor. Bir yeri terk etmek ya da birini, küsmek, görüşmemeye çabalamak değil; geride bırakmak. Varlığını hiç olmamışçasına yok etmek. Ne zor. Calligarich, "Ama hep böyledir işte, yaşam boyu tanıştığımız değil, geride bıraktığımız insanlardır bizi biz yapan," der. Geride bıraktıklarımıza da şükür. Bizi biz yapan her şeye ve herkese, çok şükür. Güzel bir gün dileğiyle.
SON DURAK İNMELİ
Zaten yine bilmeden gece olacak,
Sadece döndüğümü hatırlayarak bu yollardan.
Sabah silinecek hafızamdan,
Her gördüğüm insan,
Elbet anı bile olmayacak.
İşte şimdi unuttum,
Durduğum yerde zamanı.
