Kendime Düşünceler
Ben hep yanlış zamanda yaşıyorum. Umudum yarında, kavgam ise geçmişte; bugüne ne kaldı? Günü bana ne sevdirecek? Halbuki yoldaşım o, benimle birlikte hayatı sırtlanan sadık yarim o...
Günü sevmeyi öğrenmek, hak ettiği payeyi vermek kendini sevmekle bir şekilde bağlantılı. Kendinden kaçan günden de kaçıyor. Çözemedim kimyasını ama peşindeyim/ peşimdeyim...
Bir tek ben mi bu sorunu yaşıyorum?
Yazdığım incelemedeki hataları düzeltmek için “incelemeyi düzenle” seçeneğine tıklıyorum ama incelemem açılmıyor. Önceden böyle bir sorun yoktu. Benden başka bu sorunu yaşayan ve/veya çözüm önerisi olan var mı acaba? 
1000Kitap
Kavanoz
Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
Iyisi mi,beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
lütfen?
Artık biri bana nasıl robot olunacağını anlata bilir mi?
Nasıl üzülmeden yorulmadan yaşanacağını,
Sadece emirlerle çalışan bir robot gibi..
Ne yaparsa yapsın anında bırakabilmeyi.
Çünkü ben bir insan yerinde değilim ama robotta değilim.
Yaşıyorum ma yaşayamıyorum..
Eskiye gidiyorum sevdiğim. Hep eskilerdeyim , hiç düşünmüyorum geleceği. Tat vermiyor ki şu gelmeyen gelecek. Bizi hep gelicek diye düşünemiyorum, hep geçmişe koyuyorum hayalimde hayal kurmuyorum. Her şey olup bitmiş gibi anımsıyorum bizi. Unutmuyorum, yaşıyorum o anları. Saklıyorum seni bir gizi, bir mutlağı saklar gibi. En derine, en özele gömüyorum senli beni . Sevdiğimi toprağa verir gibi kendimi de gömüyorum. Bulamıyacak gibi, ama her yağmurdan sonraki toprak kokusunda en derinden hiss edecek gibi. Seviyorum seni hep sevdiğim gibi. Hiç bir zaman deyişmeyecek geçmiş gibi bilinmeyen bir muamma gibi değil....
kpss illeti' başka da bir şey değil.
trenin peşinde koşuyor gibi hissediyorum ağaçlar, çiçekler, hava, yağmur, toprak, kuş...
ümit etmem de yaratılışım gayesi lâkin hüzünlenmiyor değilim.
şu an koca bir yeşil alanda deli gibi koşmak ve bağırmak vardı
ruhumu nasıl bağladılar şu 'hiç iyi' olmayan dünyaya
yaşıyor olmak savaşıyor
Senden sonra çok değiştim ben Leyla. O kadar değiştim ki beni herhalde tanıyamazsın görsen. Beni seven herkesi kırıyorum, dinlemiyorum, umursamıyorum bile. Bomboş yaşıyorum. Ne söylediklerimin farkındayım ne insanların ne söyledikleri. Niye böyle biliyor musun? Çünkü sen hep kafamın içindesin.Leyla senin fikrin kafamın içinde bir hayalet gibi ve ben o hayaletle uyuyorum her gece. Ne olur artık izin ver Leyla! Ne olur artık yaşamama izin ver! Tekrar birilerini sevmeme izin ver! Ölemem ben, öldüremem kendimi Leyla.Babamı yalnız bırakamam, yanına gelemem Leyla. Çok uğraştım seni geri getirmek için ama yapamadım. Ne olur izin ver bana, biraz mutlu olmak isiyorum sadece o kadar. Sen yanımda ol benim, kal, ama ne olur bana izin ver.
| Leyla ile Mecnun
Henüz anlam bulamadığım bu yaşam denilen yerde yaptığım her hata üstüme bir yük gibi biniyor. Doğduğum coğrafya ve yetiştiğim aile dolayısıyla hayattan olağanüstü beklentilerim zaten yok ama mesele şu ki istediğim ufacık şeyleri bile yaşayamıyorum. Hayatta varlığını birilerine kabul ettirmek oldukça önemli bir meseledir. Her şeyinle kabul gördüğün birinin olmasını beklersin mesela hayattan. Öyle ki varlığımdan ben bile pek memnun değilken bunu beklediğim kişilerden gördüğüm umursamazlık beni yaşamaktan soğutuyor. Yalnız bununla kalsa iyi. Yaşamayı da bir yerde zehir ediyor. Sürekli kabul edilme içgüdüsüyle yaşadığın şu hayatta “kullanılıp atılmak” felaketiyle yaşıyorum. Kendim olamamaktan istediğim gibi davranamamaktan, en azından biri için en sevilen olamamaktan yoruldum. Hayatın baharıydı değil mi şu gençlik dedikleri. Bitsin artık şu bahar. Gelmesin başka mevsim de. O baharda açan çiçeğe can olmak istiyorum
Daha dün değil miydim çocuk
Evet, belki yarım,
Belki biraz buruk
Ve babasız bir çocukluk,
Belki olmayan bir çocukluk,
Hiç yaşanmayan
Ya da yaşanamayan bir çocukluk
Ama içtendi gülüşlerim,
Güldüğüm zaman
Ve kolaydı mutluluklarım,
Bir oyuncak alındığı zaman
Ne çabuk geçti zaman,
Beni almadan, unutarak
Büyüdüm
Ama hala küçüğüm
Çünkü yaşıyorum hala hayallerle avunarak,
Hayalle gerçeği ayıramayarak
Murat Şahan
Ne sen unuttun beni,ne ben vazgeçtim senden. Ama öyle bir haldeyiz ki ne sen arıyorsun beni, ne de ben yaşıyorum seni...