Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.6
Bu kitabın çıkışını baya bekledim. Gerçekten çok merak ediyordum. Ama çok sıkıldım valla. Aşırı gereksiz ayrıntılarla boğuldum durdum. Xavier’in gece kulübü açma sürecini okuyup durduk, ne alaka?
Hayal kırıklığı yaşıyorum.
#kitapyorumu #seldaileoku
#sandığınkişideğilsin
ÇOCUKKEN KAÇIRILDINIZ VE AİLENİZ DİYE BİLDİĞİNİZ KİŞİLERİN ASLINDA SİZİ KAÇIRANLARIN OLDUĞUNU KEŞFETTİĞİNİZDE NELER OLUR?
.
İyiki kaçırmışlar,iyiki o insanların içinde olmamış, iyiki... Kim, yatsın kalksın kaçıran kişiye dua etsin.
.
İçimizdeki Işık Kilisesi...Bu yol ışığa gider. Işığınız batsın
Gerçeğe ulaşma hakları ellerinden alınmış, milyonlarca çocuğun olduğu ama çocukluğunu yaşayamayan milyonlardan sadece ikisinin hikayesi. Dostluğu sevgiyi sadakati doruklarda hissedeceğiniz bir sanat eseri. Okurken tüylerimin diken diken olduğunu gözlerimin dolduğunu söylersem kitabı okuyan kimse garipsemeyecektir. İyi ki okumuşum dediğim kitaplara bir yenisini eklemenin sevincini kitabın bittiğinin burukluğunu yaşıyorum.
Bazı kitaplarda kendimi sorguluyorum. Günden Kalanlar da benim için öyle oldu. Okumadan önce yorumlara baktığımda bir tane dahi beğenmeyen görmedim, herkes bayıla bayıla okumuş. Bir tek ben miyim gerçekten severek okumayan? Bu durumu aslında pek çok kitapta yaşıyorum, o yüzden de herkesin çok beğendiği, hit olmuş kitaplardan biraz o yüzden
Bu kitabın incelemesini yazarken; arka planında Göksel , 'Gittiğinde' çalıyor.İstiyorum ki yazdığım en anlamlı en özel incelemem olsun, bünyemde öyle etki bırakmış bir kitap ..
Elimde olsa ülkedeki bütün kadınların okumasını zorunlu tutmak isterdim.
Genellemelerden çok hoşlanmasam da kadınların hormonal sistemlerinden dolayı çok duygusal olduklarını ve yine buna bağlı olarak çoğu (özellikle genç) kadının ilişkide oldukları kişiyi önemsediklerinde verebilecekleri tavizin sınırları çok yıkıcı çok acıtıcı olabildiğini düşünüyorum,görüyorum,yaşıyorum. Çoğu terapistin aksine ben bunun sağlıksız çocukluk o bu şu gibi travmalardan bağımsız bir gerçeklik olduğunu gözlemliyorum. Kadınların sevgisi birçok zaman yapıcı olduğundan çok daha fazla yıkıcı;en çokta kendileri için.
Bu kitabın öncelikli olarak başardığı şey ise bunun ne kadar kolektif bir durum olduğunun farkındalığına sokması insanı.Sadece bu bile başlı başına belini doğrultuyor insanın.Sonrasında da daha stabil bir duygu durumuyla ilişki sürdürebilmek için verdiği tavsiyeler mevcut ama inanın hiçbiri aklımda kalmadı.Kalpleri paramparça olan her kadının öyküsü ise aklımda.
Sevgili kadınlar , bu ve bunun gibi bizi yalnız hissettirmeyecek , yıkılıcılığımızı dizginleyecek kitaplar mutlaka olsun kitaplığınızda da; hayatınızda ise sizi her yıkıcılığınızla kabullenecek ve sevecek kadın dostlarınız olsun .
Kadın,kadının yurdudur.
Aşkla kalın
...Bir şeyler sona yaklaşmıştı, ama ne? İçini dinledi, dinledi... Bir kalbin çöküşü yavaş yavaş başlamıştı.
.
.
Sadece kendim içim öleceğim; çünkü diğerleri için çoktan bir ölüyüm. Tanrım, Tanrım! Hiç böylesine yalnız olmamıştım."
.
.
Neyin canımı acıttığını biliyorum... İçimde büyüyen ÖLÜM!..
.
.
Sadece kendim, kendim için ne zaman yaşadım?
.
.
Merhabalar sevgili kitap dostlarım... Şu sıralar Modern klasiklere takmış durumdayım Kısacık öykülerle okuma dengemi şaşırtmayı amaçlıyorum ki işe yarıyor. Maalesef,son zamanlarda okuma hızım iyice düştü. Tükenmişlik sendromu yaşıyorum. O vakit yaşasın modern klasikler diyerek , Bir Kalbin Çöküş hikayesinden bahsetmek istiyorum sizlere. Hazırsanız başlıyoruz
.
.
Tüm hayatını, kızı ve eşi rahat yaşasın diye çalışarak geçirmiş bir babaydı o.. Artık yaşlanmış, dinlenmek için ailesiyle bir tatile çıkmıştı... Ancak, tatil sırasında kızı Erna'yı yabancı erkeklerle görmüştü... O, minik kızıydı oysa .. Eve dönmek gitmek istedi ama eşi engel oldu... İçine döndü yaşlı adam.. Bir kalbin çöküşünün ilk belirtileri koptu içinde... Kalp çökünce , vücut yaşar mı? Yaşlı adam, acıyı bizlere öyle bir anlattı ki... Sahi, dedim okurken sadece kendim için ne zaman yaşadım.... Ya siz, sadece kendiniz için ne zaman yaşadınız?...
440 syf.
·
Not rated
Geçen yıl okudum bu kitabı. O zaman zihnimde bir şey belirdi. Atlas'ın Maya'ya duyduğu koşulsuz sevgi. Zaman zaman insanın zihnindeki gerçeklik algısını yıkıyor ama hep şuna inandım. İnsan beyninin düşleyebildiği her şey mümkündür.
O zaman, böyle bir adamın var olması da mümkün diye göründü gözüme.
Günümüz ilişkilerine bakıyorum, tahammülümüz ölçüsünde seviyoruz birbirimizi. Beğenmediğimiz yerleri olunca, düşman oluyoruz, soğuyoruz en iyi ihtimalle. Ama koşulsuz sevgi böyle bir şey değil. Bir insanın, sınanabileceği en ağır sınavlardan birini verdiği evrede, sevgisinden hiçbir şey kaybetmeyen ve dahası onu çoğaltmanın yollarını arayan, bulan bir adamın çaresizliğini okudum. Ömrünü vermek için elinden tuttuğun insanın, bir gün kendini bile hatırlamadığı bir evreye geldiğinde, yine de aynı büyük aşkla onu sevmenin ne olduğunu.
Herkesin en azından hikayenin bir yerinde, gerçekten mutlu olduğunu, herkesin kendi olabildiği, biyolojik bağ olmadan da aile olabildiği muazzam bir hikayeydi.
Bunun özlemiyle yaşıyorum o günden beri...
İçimi delip geçtin Nermin Bezmen.
"KİMİN KİM OLDUĞUNU ÇÖZEMEDİĞİMİZ ZAMANLAR."
Çoğumuzun çocukluğundan hatırladığı, anne, baba ya da başka büyüklerinden duyduğu masallar, efsaneler vardır. Öyle bir anlatırlar ki size, öyle bir kaptırırlar ki kendilerini, , onlara bakan, bilgi açlığıyla bekleyen birkaç göze, anlattıkları hikayenin gerçek olduğunu ispat etmek isterler sanki. Ben de bir zamanlar o çocuklardan biriydim. Babamın
her şeyden ben yazarın dilini çok sevdim. daha önce alaska kitabını okumuştum. o zaman da çok sevmiştim. hızlı okunuyor, abuk sabuk afilli kelimeler kullanmadan cümleler kolay okunuyor bu yüzden de hızlı.
benim önceden en ama EN seveiğim tür fantastikti artık okumuyorum pek. geri dönüş yapmak istedim. güzel bir seçim oldu. kitabı gerçekten çok çok sevdim. tam bir seriye giriş kitabıydo. yazar yarattığı dünyayı ve karakterleri acele etmeden ve sıkmadan güzel güzel anlatmış. benim em sevdiğim üç fantastik kahraman vardır. 1 vampirler 2 büyücüler 3 iblisler. üçü de vardı kitapta.
kadın karakter romeria’yı ciddi sevdim. empatik bir kız. insanların fiziksel/ruhsal acılarını anlayıp empati kurup ona göre hareket ediyor. romy benim olmak istediğim kişi çünkü ben afedersiniz ama başkalarının acısı umrumda değil mottosu ile yaşıyorum maalesef.
erkek karakter zander ise ona nötrüm. kral olmaya çalışan iyi bir adam sadece. sert kararlar veriyor ama mecbur. yükselemedim ona. genelde okuduğum kitapların %99un da erkek karaktere ölüp biterim ama zander ı ıh. belki diğer kitaplarda ölürüm zandera. kısmet bakalım.
kitabın konusu ise romeria günümüz dünyasında hırsız olarak yaşarken bir büyücü tarafından bir taş çalmak için(!)farklı hiç bilmediği anlamlandırmaya çalıştığı bir dünyada buluyor kendini. kısaca böyle.
neyse okuyun bence kitap iyi.
Dağılma...
Aylardan Mayıs. Zamanı neden belirtmek istediğime dair sizi ikna edebileceğim herhangi bir fikrim yok. Yüz yetmiş metrekarelik bir evin otuz metrelik bir odasında, altına sünger yığılmış kıçı kırık bir sandalyede oturmuş inceleme yazıyorum.
Bir kitap okumuştum. İsmi Dağılma. Nedensizce bu kitap düştü hatırıma. Başka şeyler de düştü aslında ama dağıttım onları Dağılma kitabının karakteri gibi acımasızca ve umarsızca... Dağıldım, dağıttım ve biraz daha yaşadım. Hala yaşıyorum öyle ki parmaklarım klavyenin üzerinde ne yazdığını bilen parmaklar gibi geziyor oysaki ne yazacağıma dair fikirlerim sürekli dağılıyor ben yazmak istedikçe onlar inatla dağılıyor. Neyse Dağılma kitabın da yazıldığı gibi “Ama bazen dağılma çok daha kuvvetli bir birleşmenin habercisi olabilir.” Ben de buna inanayım.
Seneler geçmesine rağmen kitabın hatırıma düşmesi tuhaf. Herhalde bu kitap hayat denen metafordan yeterince nasibini aldığı için hatırıma düştü. İyi ki de düştü çünkü dağıldım.
En beğendiğim alıntısı da buydu: “Kural buydu işte, her şey akıp gidiyordu ve biz de hayatın kendisiyle birlikte sürüklenip gidiyorduk.
