Kuru bir ot
gibi yaşıyorum
gözlerden uzak
patika bir yolun
kıyısında...
Ama yine de
umut dolu kalbim
belki bir dişi kuş
taşır beni diye
daldaki yuvasına...
Öldüğüm zaman toprak suratıma tükürecek biliyorum.
Gülüyorum ve düşünmüyorum
Kırdığım her kalbin hesabı sorulacak biliyorum
Bana bir kere dokunan, bir daha eskisi gibi olmadığını biliyorum
Düşünmüyorum ama bir sigara alabiliyorum
Düşünmüyorum ama yine de anlatabiliyorum
Annemin duaları ile ayaktayım
Sanmayın,
Yaşıyorum
Sadece ayaktayım
Yine de
Düşünmüyorum
Yalnızım çocuk, bunalıyorum...(1936 sonu)
Yorulmuştu. Artık 55 yaşındaydı ve güçsüz bedeni, tüm bu savruluşlarla iyiden iyiye yıpranmış durumdaydı. Köşküne kapanmış, kendini dil ve tarih çalışmalarına vermişti.
Falih Rıfkı Atay, Cumhuriyet’in onuncu yılını coşkuyla kutlamaya hazırlandıkları günlerde Gazi’nin, “Bana gelince... ben hiçbir şey hissetmiyorum,” dediğini anlatır ve ekler:
-Can_Dundar362.jpg){kind=small}