“Ay şimdi bayılacağım, gülmekten gözlerimden yaş geldi...” dedi.
Ne desem, ne anlatsam gülüyorlardı. Ayrılırken,
“Aman çok güldük, çok eğlendik, yarın gece yine gelin de anlatın!” dediler.
Morga gönderilmem için ölüm raporu verecek olan hekim, bir hemşireye, benim gerçekten ölüp ölmediğimi sordu.
Hemşire,
“Ben hastabakıcının yalancısıyım doktor bey, dedi, hastabakıcı ölü diyor.”
Hekim sinirlendi:
“Ben işimde titiz adamım. Bir ölünün iyice ölüp ölmediğini kesin olarak anlamadan rapor veremem. Çünkü bu zamanda ne dirilere, ne ölülere güven oluyor, öldük diye buraya geliyorlar, biz de sözlerine güvenip “ölmüştür, gömülebilir” diye rapor veriyoruz. Sonra sözlerinde durmayıp ya ölü yıkayıcı yıkarken gıdıklanıyor, ya tabut mezara konurken gerine gerine uyanıp “Aman işe geç kaldım” diye tabuttan fırlıyorlar.”
"Aman Tanrım! Hayat niçin bu kadar zor, bu kadar acı?"
Sayfa 96 - Ötüken YayınlarıKitabı okudu
Perde açılır açılmaz gülmeye başladık. Aman pek gülünçlü bir komediydi... Nasıl güldük anlatamam... Gülmekten boğulacaktık. Yalnız, çok tuhaf, seyirciler arasında bizden başka gülen yoktu. Gülmek şöyle dursun, çoğu ağlıyordu, üçüncü perdenin ortalarına doğruydu, seyircilerden biri, “Bayım, rica ederim yeter, gülmeyin artık!...” dedi.
Karım benden önce davranıp,
“Neden gülmeyecekmişiz, para verdik, paramızla değil mi?... “dedi.
Afişte “dram” yazıyordu. O zaman yanlışlık anlaşıldı. Ben komedi tiyatrosuna bilet alacakken, yanlışlıkla ben, sahnedeki oyunu komedi diye seyrettiğimiz için, boyuna gülüyorduk.
Orada bulunan bir tiyatro eleştirmeni şöyle dedi:
“Haklısınız, siz bu tiyatroya komedi seyretmek için para verip gelmişsiniz. Verdiğiniz bilet parasının hakkını almak, daha doğrusu acısını çıkarmak için, ister istemez gülmek zorundasınız. Parayı verip bilet aldığınız anda, gülmek için baştan karar vermişsiniz. Ama ağlayan seyirciler de haklı. Onlar da ağlayabilmek için para vermişler, paralarının hakkını çıkarıyorlar. Baştan karar verdikleri için durmadan ağlıyorlar. Ne siz oyuna gülüyorsunuz, ne onlar seyrettikleri oyuna ağlıyorlar. Sahnede oyun olmasa, hattâ perde açılmasa da tiyatro perdesi rüzgârdan kımıldasa, siz, “Aman ne komik!” diye güleceksiniz, öbürleri de, “Aman ne acıklı!” diye ağlayacaklar...