Anladım; hepsi boş; hepsi yalan
Senin çaresiz dertlerinden kime ne
Ne anlayan bulunuyor, ne hatırlayan
Ümit Yaşar Oğuzcan
Anladım tarih de yazılmaz
Bir aşkın sayfalarına düşmüyorsa gün
karmaşık bir ruhum ben, kendimden habersiz bir gece
gözyaşı döktüm sessizliğin eteğinde, acıyla
yaptıklarıma hayıflanarak, söylediklerimden pişman
anladım ki layık değilim ne sana ne aşkına
Sayfa 41 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
"Ama alıştım Muazzez, bundan sonra yokluğunla geçecek zaman. El pençe divanım huzurunda. Sana tahsis ettik yürek denilen o arsayı; koy in cin top oynasın; koy anılar cirit atsın. Anladım sensiz bu dünya bana dar. Kabulümdür; kalbimin senin gibi bir yatırı, birlikte geçen yılların kadim bir hatırı var..."
Sayfa 65
Ölüm Risalesi
Bilincindeyim doğan ayın
Eriyen karın akan suyun
Ve usul usul tükenen zamanın
Tekrarlayıp duruyor saat
Vakit te mahlûktur
Vakit te mahlûktur
" Bir kez daha, tanıdığımı sandığım insanları hiç tanımamış olduğumu anladım... "
Toplum dediği tam olarak neydi? İnsanın çoğulu mu? Toplum denen şey tam olarak nerede bulunuyordu? Tüm hayatımı toplumdan korkarak, onu güçlü, ürkütücü ve korkutucu bir şey olarak hayal ederek yaşamıştım. Ama Horiki konuşurken birden anladım.
"Toplum dediğin şey sen değil misin?"
Bu cümle dilimin ucuna kadar geldi ancak Horiki'yi kızdırmak istemediğim için sustum.
(Toplum bunu kabul etmez.)
(Toplum değil. Sen kabul etmezsin, değil mi?)
(Eğer böyle yapmaya devam edersen, toplum sana iyi davranmaz.)
(Toplum değil yani. Sen.)
(Toplum seni canlı canlı gömer.)
(Toplum değil. Beni gömecek olan sensin, değil mi?)
refah demeyeydi :(
Onların yaşamını tanımak zordu.
Kentte ağır basan fakirlikti. Ama gene de yüzleri gülüyordu.
‘Doğru düşünemiyorum' diye düşündü.
Verdiğim bütün yargılar kuşkusuz yanlıştır.
Ama buraya gelince anladım ki şu yeryüzü dediğimiz yerde insanların pek azı refaha ermiş.
Bu sözcüğü de sevmiyorum.
Her şeyi unutmak elde mi?
Bu acıyı da duymasam ne kadar da iyi olurdu.
Sayfa 20 - 1. Baskı Şubat 2006 İmge KitapeviKitabı okuyor
benim insana hiç merağım yok. en sevdiğim kırk iki yaşımda bunu iyice anladım. iyice böyle.
Bir erkek babası öldüğü an büyümeye başlıyordu. Bunu öyle bir anladım ki, ayakkabım ayağıma vurdu, ceketimin omuz başlarındaki dikişler attı.
"Kader denen yolu kılavuzlu
yürümek gibi. Bir şehir beliriyor uzakta üzerindeki sis ile.
O sisi delen birkaç yapı.
Anladım ki nerede olursan ol kayıpsın.
Bir daha başında ya da bir mezar taşında. Anladım ki tutarsız tüm sözlerim.
Anladım ki haklılığın bile yalan.
Yalanla avutan bir bebek gibiyim. Karnım aç, bir yerlerimde sancı var. Ama ben ağzımdaki yalancılık ile susuyorum. Ağlamıyorum.
Kimseyi uykusundan etmiyor, yeni doğmuş çığlığım. Ağzımdan düşünce yalan, uykunun en ölü yerinde başlıyor bir kargaşa, bağışlarımla.
Hep aynı kaderin, tek kişilik seyircisi sahnesinde ağlayarak bir taburede sergileneniyorum.
Bıktım artık, bıktım bu devinimden. Özümü kaybettiğim yalan. Bir Özüm olmadı bu çoraklıkta.
Yalan her şey.
Acısız bir ölümün icadını bekliyor yılgın bir adam."
Sayfa 35Kitabı okuyor
“Merhum babam bize hep şunu öğütlerdi: ‘Kimsenin mutluluğu, bir başkasının elinde değildir. Herkes kendi hayatını, mutluluğunu, hüzünlerini ölene dek sırtında taşır.’ Dün bunu daha iyi anladım.”
Sayfa 14Kitabı okudu
