Zamanla olgunlaşan bir meyveydim dalında,
Ama buruşmak ve kokuşmak istemeyen bir meyve.
Dalında öylece durmak ve hergün aynı sabaha doğup,
Her gece aynı karanlıklara batmak bana göre değildi..
Ve bir sabah dalımda bir çocuk olarak uyandım yaşama,
Artık kurtuldum sanmıştım,
Düşünce dizlerimin acıyacağını hiç hayal etmemiştim; çünkü ilk kez dizlerim olmuştu benim. Çünkü daha önce hep bir meyveydim dalında, insanları hayranlıkla izleyen sessiz çığlıklar atan bir meyve..
Hergün aynı sabaha uyanmayıp
Her gece farklı rüyalara dalıp,
Hiç buruşmadan yaşarım sanıyordum
Ve kokuşmadan.
Hep uzaktan izlerdim o insanları,
Ben onları duysam da onlar beni anlamazlardı.
Hatta bazıları ağacımızın canı yanmaz sanıp gövdesine aşklarının isimlerini kazırlardı,
Ve o ağacımızın gövdesi haftalarca ağlardı, sessizce damlardı..
Ve şimdi bende anlıyorum onları.
Dalında bir mevye zamanla
Yaşamda bir insansa acılarıyla olgunlaşırmış..
Ve insan, insanlığını yitirince en çirkin buruşan, en keskin ve pis kokuşan canlıymış yeryüzünde vicdanını yitirip, insanlığını unutan!
"İyiyim" dedi sadece,
İyi olmadığını bildiği halde.
Açıklamakla uğraşamazdım.
Zaten anlamazlardı.
"İyiyim" dedi sadece
İyi olmadığını bildiği halde
Açıklamakla uğraşamazdı
Zaten anlamazlardı."
"İyiyim" dedi sadece
İyi olmadığını bildiği halde
Açıklamakla uğraşamazdı
Zaten anlamazlardı.