"Yaşamanın güç olduğu bir dünyadan uzağa, çocuklukta tadılmış bir huzura kaçmak gerekti; hiç olmazsa bir güncük ..."
Hayatın özeti de tam da bu değil midir? Yaşadığımız süre boyunca ya çocukluktaki huzurumuzu ararız ya da çocuklukta yaşayamadığımız huzuru... Sürekli söylediğim bir şey var; insan geçmişinin toplamıdır diye, ya da geçmeyenin!
Ya deli gibi geçmişteki günleri ararız, ve yahut unutulmayan geçmişin şifasını!
Bay C de arayıp durmadımı satırlar, sayfalar boyunca O'nu... En son bulduğu (ya da sandığı) anda da gene hayata(!) yakışır bir şekilde kaybetmedi mi? Sonra;
"Sustu. Konuşmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. Biliyordu; anlamazlardı."