Necip Fazıl Kısakürek
Dağda dolaşırken yakma kandili,
Fersiz gözlerimi dağlama gurbet!
Ne söylemez, akan suların dili,
Sessizlik içinde çağlama gurbet!
Titrek parmağınla tutup tığını.
Alnıma işleme kırışığını
Duvarda, emerek mum ışığını,
Bir veremli rengi bağlama gurbet
Gül büyütenlere mahsus hevesle,
Renk dertlerimi gözümde besle!
Yalnız, annem gibi, o ılık sesle,
İçimde dövünüp ağlama gurbet!..
Ama toprağa gittim. Annem hasta oldu. Ona ilaç almaya mecalim olsa ilaç da alırdım. Annem kendi kendine iyileşti. Zaten anneler kendi kendilerine iyileşirmiş. Kendi kendine iyileşen anne kendi kendine ölene baba denirmiş. Saygı duydum. Biraz ağladım. Toprağı biraz daha üstüme çektim.
O, çalışırken ben de bir yandan onu seyrederdim. Ne kadar da mutlu gözükürdü. Sanırım insan toprakla meşgul olunca aslına dönüyordu. Ben de mandalina çekirdeklerini alır, ceplerimde bekletir, geceleri avuçlarımın içinde onunla uyurdum. Annem beni her sabah kaldırdığında avuçlarımda sıkı sıkıya tuttuğum mandalina çekirdekleri olurdu. Söylenip durur, temizliğe dikkat etmediğim için bana kızardı. Olsun, avucumdaki çekirdeklerle dedemin sevgisini yüreğimde taşıyor gibi oluyordum.
Sayfa 30Kitabı okuyor
Sonra… Annem bu hikayeyi bana beş bin kere filan anlattı. Ama bundan sonrasını anlatmayı hiç beceremedi. Hıçkırıklara gömülüp kaçtı her seferinde. Ben de sevmedim böyle şeyleri hiç.
Sayfa 19
Ara sıra annem beni
Bekletirdi duraklarda
Yollar çıkardı önüme
Ara sıra yollar beni
Aldatırdı ıraklarda
Issızlığa giden yollar
Güneşi terk eden yollar
Biri sağımda avare
Biri solda pare pare
Ruhuma karanlıklarda
Bin kötülük eden yollar
Umursamadan gökleri
Birkaç günlük düş uğruna
Yad ellere düşen yollar
Yitik bir hazine için
En çaresiz tepeleri
Kafdağı'nda aşan yollar
