Aklımı kullandığımdan beri kalpsizsin diyorlar. Kalbimi kullanırken de çok aptalsın demişlerdi.
"Sana aptalsın demiyorum ama zekadan vergi alınsaydı maddi durumunda bir değişiklik olmazdı."
Bu sabah okudum/paylasmak istedim :)
Çin'in Guangzhou kentinde bir banka soygunu...
Soygunculardan biri bankadakilere bağırır: "Kımıldamayın. Para devletindir, ama hayatınız sizindir."
Herkes sessizce yere yatar... Bunun adı "Zihin Değiştirme Kavramı"dır.
Alışılmış düşünce tarzını değiştirmek...
Bu arada müşterilerden bir kadın, bir masanın üzerinde... Elbisesi
Aklımı kullandığımdan beri kalpsiz diyolar...
Kalbimi kullanırken de çok aptalsın demişlerdi.
Tempus Fugit
Zaman uçuyor, bazen bir martı
Bazen bir kar tanesi
Bazen bir çocuğun şapkası
Bazense ateşten kaçan küller gibi
Arkasında bıraktığı
Garip bir insan müsveddesi
Bir kaç da geçmiş kırıntısı
Kıpırdanıyor işte biri
Akşam, herhangi bir akşam
Bekliyorsun, kafanda başka bir yarın
Düşünüyorsun ihtimalleri
Gözlüğünde tereddüt
Analiz
Bir banka soygunu esnasında, soyguncu bankada bulunan herkese şu şekilde bağırır;
"Kımıldamayın, para eyalete, sizlerin canı ise sizlere emanet".
Bankada bulunan herkes sessizce yere yatar. Buna "fikir değiştiren konsept" deniyor. Düşünmenin geleneksel yapısını değiştiriyor.
Bankada bulunan kadınlardan biri provokasyon
İşte öyle bir şey :)
Benim de bir sınırım var
Bana yaklaşan herkes haddini bilmeli
Ki bilemezse ben zaten bildiririm
Yok elini kolunu sallaya sallaya duvarlarımı aşıp, kaleme girmek !
Siz kim oluyorsunuz bayım!
Ya da kendinizi ne sanıyorsunuz!
Demeyi çok isterdim
Eğer ki bana 2 adım yaklaşana 10 adım koşmamayı bilebilseydim.
Değerlerine değer vermeyip
Güzel
Aptalsın kızım sen!
Kapı dışarı edildiğin kapının önünde hala beklemeye devam ediyorsun.
Ölüm neydi?
Ölüm hakkında hiç düşünmemiştim. Ölümün bu kadar acı verici olabileceğini, leş kokusunun kemiklerimizi kurutabileceğini bir an bile düşünmemiştim. Artık boynumdaki halede esmeye başlayan bu nefes bana "Sen aptalsın" diyordu, "Sen aptalsın. Bak yıllardır ertelediğin o soru baş gösterdi" Ama bilmiyordum. Çarşafların arasından cildime tırmanan bu ayazın soğuğu muydu ölüm? Giden birinin yokluğu muydu? Kayıp ve kayıp da ölümden mi kaynaklanıyordu? Hangi kitap yazmıştı bunu? Umutsuzluğum hangi sayfaların arasındaydı? Çığlık mı atıyordum? Bu sesler bana mı aitti? Neredeydim? Tanrım, neredeydim?
Neredeydi?
İyi yürekli akılsız bir aptal, kötü yürekli akıllı aptallar kadar mutsuzdur. Bilinen bir gerçek bu. İşte ben iyi yürekli, akılsız aptalın biriyim. Sen de zeki, kötü yürekli bir aptalsın. İkimiz de mutsuzuz, ikimiz de acı çekiyoruz.
Dostoyevski