Çocukların arkadaşlarından, öğretmenlerinden, kardeşlerinden ve diğer aile fertlerinden işittikleri aşağılanmalar ne kadar büyük yaralar açarsa açsın, karşılarında en savunmasız, en tenkide açık hissettikleri kişiler anne-babalarıdır. Anne-babalar çocuklarının dünya merkezidir. Ve her şeyi bileceklerini düşündüğünüz anne babalarınz sizin hakkınızda kötü şeyler söylüyorlarsa demek ki söyledikleri doğru olmalı. Annen devamlı "Aptal," diyorsa demek ki sen aptalsın. Baban devamlı "Beş para etmez şey," diyorsa demek ki sen değersizsin. Bir çocuğun söylenen sözlerden şüphe duymasını, söylenenleri sorgulamasını sağlayacak bakış açısı henüz gelişmemiştir.
Bu olumsuz görüşler bir şekilde bilinçaltında depolandığında içselleştirilmiş oluyorlar. Özsaygı eksikliğinin temelini de işte bu içselleştirme, yani "Sen aptalsın" cümlesini, "Ben aptalım" olarak değiştirme atıyor. Sözel taciz bir yandan insanın kendisini yetenekleri olan, sevilmeye layık ve değerli bir varlık gibi görebilmesini engellediği gibi bir yandan da hayatı boyunca yaşayabileceği kötülüklerini, olumsuzlukların, başarısızlıkların ön habercisi oluyor.
Sayfa 121 - İletişim Yayınları
Analiz
Bir banka soygunu esnasında, soyguncu bankada bulunan herkese şu şekilde bağırır;
"Kımıldamayın, para eyalete, sizlerin canı ise sizlere emanet".
Bankada bulunan herkes sessizce yere yatar. Buna "fikir değiştiren konsept" deniyor. Düşünmenin geleneksel yapısını değiştiriyor.
Bankada bulunan kadınlardan biri provokasyon
Üşüyorsun; çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insanın yakınlığı alevlendiremez. Hastasın; çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor. Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun.
Sayfa 277 - Can YayınlarıKitabı okudu
Tempus Fugit
Zaman uçuyor, bazen bir martı
Bazen bir kar tanesi
Bazen bir çocuğun şapkası
Bazense ateşten kaçan küller gibi
Arkasında bıraktığı
Garip bir insan müsveddesi
Bir kaç da geçmiş kırıntısı
Kıpırdanıyor işte biri
Akşam, herhangi bir akşam
Bekliyorsun, kafanda başka bir yarın
Düşünüyorsun ihtimalleri
Gözlüğünde tereddüt
sorun şu ki sen bir aptalsın. Sakın bunu da benden öğrendiğini söyleme.
~
❝
-Üşüyorsun, hastasın, aptalsın!
-Kanıtla!
-Birkaç sözcük yeter buna:
Üşüyorsun; çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insanın yakınlığı alevlendirmiyor.
Hastasın; çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor.
Aptalsın; çünkü onca acı ekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun.
❞
~
Sayfa 277 - Can YayınlarıKitabı okudu
İşte öyle bir şey :)
Benim de bir sınırım var
Bana yaklaşan herkes haddini bilmeli
Ki bilemezse ben zaten bildiririm
Yok elini kolunu sallaya sallaya duvarlarımı aşıp, kaleme girmek !
Siz kim oluyorsunuz bayım!
Ya da kendinizi ne sanıyorsunuz!
Demeyi çok isterdim
Eğer ki bana 2 adım yaklaşana 10 adım koşmamayı bilebilseydim.
Değerlerine değer vermeyip
Güzel
Aptalsın…
Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun.
Sayfa 277 - Can Sanat YayınlarıKitabı okudu
Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun.
Sayfa 277 - Can yayınları. 26. Baskı.Kitabı okudu
Ölüm neydi?
Ölüm hakkında hiç düşünmemiştim. Ölümün bu kadar acı verici olabileceğini, leş kokusunun kemiklerimizi kurutabileceğini bir an bile düşünmemiştim. Artık boynumdaki halede esmeye başlayan bu nefes bana "Sen aptalsın" diyordu, "Sen aptalsın. Bak yıllardır ertelediğin o soru baş gösterdi" Ama bilmiyordum. Çarşafların arasından cildime tırmanan bu ayazın soğuğu muydu ölüm? Giden birinin yokluğu muydu? Kayıp ve kayıp da ölümden mi kaynaklanıyordu? Hangi kitap yazmıştı bunu? Umutsuzluğum hangi sayfaların arasındaydı? Çığlık mı atıyordum? Bu sesler bana mı aitti? Neredeydim? Tanrım, neredeydim?
Neredeydi?
'' Üşüyorsun; çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insanın yakınlığı alevlendirmiyor.
Hastasın; çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor.
Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun.”
ben insanım, sense çok okumuş, aptalsın
Aptalsın…
“Üşüyorsun; çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insanın yakınlığı alevlendirmiyor. Hastasın; çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor. Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçırıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun.”
Sayfa 277 - Can klasik - 26. BasımKitabı okudu
