Her saniyenin üzerine titrer, her birini emip bitirmek isterim; hiçbir şey gözümden kaçmaz, her şeyi unutulmaz bir biçimde yerleştiririm gönlüme. Ne o güzelim gözlerin kaçamak sevecenliğini, ne sokağın gürültüsünü ne de neredeyse ışıyacak günün aldatıcı aydınlığını gözden kaçırırım. Ama dakikalar yine de geçip gider, durduramam onları, geçip gitmelerinden hoşlanırım.
Sonra bir şey ansızın kırılıverir. Serüven bitmiştir artık. Zaman gündelik rutinine bürünür. Dönerim; o güzelim melodik şeklin ardımda, tamamen geçmişin içine batıp gittiğini görürüm. Gittikçe ufalır; azalarak dertop olur, başlangıcını sonundan ayıramam şimdi. Bu pırıltılı noktayı gözlerimle takip ederken, ölümle yüz yüze gelmek, para pul ya da bir dost kaybetmek uğruna da olsa hepsini, aynı durumlar içinde, baştan başa, yeniden yaşamak istemeyi kabul edeceğimi düşünürüm. Ama bir serüven ne yeniden başlar ne de uzar.
...
Şu adlandırılamayan düşünce hala orada. Sessiz sedasız bekliyor. Şimdi sanki şöyle diyor:
"Öyle mi? İstediğin bu muydu? Ama sen onu hiç elde etmedin (kendini sözcüklerle aldattığını, yolculuklarının hiçliğini, kızlarla oynaşmayı, heriflerle dalaşmayı, cıncık boncuğu serüven diye adlandırdığını hatırlasana) ve hiçbir zaman da elde edemeyeceksin -kimse de edemeyecek. "
Ama niçin? NİÇİN?
Önlerinde açılan sayısız ihtimali havsalası almıyor, sanki bütün olası gelecekler bir yumak olup içinde büyüyor, büyüdükçe adlandırılamayan bir heyecana dönüşüyor.
Sayfa 72Kitabı okudu
Önlerinde açılan sayısız ihtimali havsalası almıyor, sanki bütün olası gelecekler bir yumak olup içinde büyüyor, büyüdükçe adlandırılamayan bir heyecana dönüşüyor - her şey olabilir, her şey...
sözcüklerin arasında sözcüklerden mi oluşuyorum, yoksa sessizliğin içinde sessizlik miyim, tüm bunlar bir kesinliğe kavuşturulmadı henüz, bu konuda öne sürülen varsayımlardan yalnızca ikisi bunlar, yine de doğrusunu söylemek gerekirse şu ana kadar sessizlik üzerinde gerektiği gibi durulmadı ama görünüşe aldanmamalı insan, yineliyorum, öteki
(...)her şey düzeliyor, hiçbir şey düzelmiyor, hiçbir şey, hiçbir şey, asla bitmeyecek bu, bu ses asla susmayacak, burada yalnızım, ilk ve son kişiyim, kimseye acı çektirmedim, kimsenin acılarına bir son vermedim, kimse gelip benim acılarıma son vermeyecek, hiçbir zaman gitmeyecek onlar, yerimden kımıldamayacağım hiçbir zaman, huzur nedir bilmeyeceğim hiçbir zaman, onlar da bilmeyecek ama şu farkla ki umurunda değil onların huzur, umurumuzda değil diyor onlar, benim de umurumda olmadığını söylüyorlar, huzur istemiyormuşum, belki de haklı onlar, huzuru ne yapacağım, huzur da neymiş, acı çektiğimi söylüyorlar, haklılar belki, belki şöyle davransam, böyle konuşsam, kımıldasam, anlasam, sussalar, gitseler kendimi daha iyi hissederdim, olası bu, anlamam olanaksız bu şeyleri, anlamam olanaksız ne söylediklerini, yerimden asla kımıldamayacağım, hiçbir şey anlamayacağım, asla konuşmayacağım, asla susmayacak onlar, asla gitmeyecekler, asla beni ele geçiremeyecekler, bundan asla vazgeçmeyecekler, nokta, hepsi bu, dinliyorum.
öldü, bu kadar basit, neden öldüğünün önemi yok, birinin neden öldüğünü sormak aptallık, zaman içinde sebep unutulur, tek bir sözcük kalır geriye, Öldü, ve biz artık buradan çıkıp giden kadınlar değiliz, onların söyleyeceği sözcükleri biz söyleyemeyiz artık ve başka sözcüklere gelince, adlandırılamayan diye bir şey vardır , adı bu işte, daha fazlası değil.
