Bugün şiddetle arzu olunan bir şeyin, yarın köhne bir paçavra gibi atılmayacağına nasıl emin olabilirdi?
Anlıyor musun, kıskanıyorum. Bir deli gibi, bir çılgın gibi kıskanıyorum. Bu gözleri, beni deli eden, çıldırtan bu güzel gözleri, bu siyah gözleri kıskanıyorum. Onlarda bir başka hissin, bir başka hayalin gölgelerini görmek istemem. Onlarda yalnız ben yaşamak, yalnız ben ölmek isterim.
Elbette bu sözlerinize inanacak olanlar bulunur... Ben artık aldanacak bir halde değilim. Şimdiye kadar aldandığım yeter.
Oh yarabbi, işte yine gece oluyordu. Ve o yine yalnız, yine kimsesizdi.
Ah, niçin sevdim? Niçin mağlup oldum?
Fakat yarabbi, insan bu kötülüğü yapmak için nasıl bir kalbe, nasıl bir vicdana sahip olmalıydı?
Kendisini bir erkeğe teslim ederken bunun nasıl tamiri mümkün olmayan bir hata olduğunu düşünmemişti?
Fakat sevmek ayıp mıydı?
Bana sadakatten, aşktan bahsetmeyiniz. Onların nasıl aldatıcı, yanıltıcı yalanlar olduğunu anladım.
Olmayacak bir şey için insan niçin kendisini üzmeliydi?