ruhumuz ne güzel kanatlanıp gider
gökyüzündeki cennete
gökyüzündeki cennete
Sonuma pek bir şey kalmadı. Bütün bunlar bir karabasan, korkunç, hummalı bir karabasan.
Ölemiyorum. Anne, baba niye beni bu kadar dayanıklı yetiştirdiniz?
Ben artık hiç acı duymuyorum.
Ve ölüm, işini ağırdan alıyor. Yoksa ben mi elimi çabuk tutsam?
Yaşamımın filmini yüz kez, binlerce ayrıntılarıyla gördüm.
Yaşama sırtımız dönük: burada her birimiz kendi gözlerimizin önünde her gün yeniden ölüyorduk: ama hepimiz yeniden doğmuyorduk.
Yalnız öldürmede, bedensel işkencede değil, insanı aşağılama, onurunu kırma, umudunu ve yaşama bağlılığını yok etme ve ussal yetilerini yitirtmede de uzmandılar.
Insanlarin yapısı ne garip, dayanılmaz şeylere dayanıyorlar.
