Bu ülkede bir kimse kendine iyilik eden birisine kötülük ederse en ağır cezaya çarptırılıyor. Çünkü kendine iyilik yapan birine bile nankörlük eden kişi diğer insanlara kesinlikle kötülük edecek diye düşünülüyordu.
Ne devler arasında cüce olmak ne de cüceler arasında dev olmak kendi olmak kadar mutluluk vermiyordu .Anladım ki esas mutluluk ,zaten bize verilmiş;ancak biz elimizdekinin değerini ancak kaybedince anlıyoruz. Demek mutluluğu çok uzaklarda aramanın gereği yokmuş.
Birbirimizden nefret etmeye yetecek kadar dinimiz var, ama birbirimizi sevmeye yetecek kadar değil
Günün birinde talihimin bana güleceğine olan inancım sonsuzdu
"... önce bir buğday başağı ya da bir ot yaprağı biten yerde, iki buğday başağı ya da iki ot yaprağı yetiştirebilen bir kimse, yurduna, politikacılar soyunun topundan daha özlü bir hizmet göreceği gibi, insanlıkça da daha değerli sayılırdı."