“Çığlık gerçek olsa da, gerçeği gülerek savunmak erdemdir.”
Sayfa 12
Acı, savaşta yalnızlığın nimetidir.
Sayfa 19
Eşyalar ve nesneler bizim
gibi ölür. Ancak bizimle gömülmez!
Sayfa 20
Kahraman sözcüğü mezarlığa hizmet etmek
olmamalıdır.
Sayfa 26
Her iki tarafta savaşanlar sevdiklerine birbirine benzer sözler
söylerler. Ama her iki taraf da savaşıyor, öldürüyor, geride kalanları anmadan, onların ortak bir düşmanları bulunur: Ölüm!
Ölümün, şendeki anlamı neyse, ondaki anlamı da odur.
Sayfa 27
Nerede olduğumuzu ve gerçeği bilmeden bir şeylerin
ardında bekliyoruz, soruyoruz: Bu gemiye niye bindik ve ne hata
yaptık? Geç kalanların hikmetine ulaştık mı?
Sayfa 32
Kendi kendini teselli edersin, tek başına yürüyorsun, kendi
kendinle az konuşursun.
Sende sözcüklerin bir anlamı yok, bir şey söylemek istemiyorsun: “Neden? Bütün bunlar neden?” Anları bir birine çakmaktaşı
gibi vuruyorsun gençliğin verdiği delikanlılıkla olduğu yerde zıplarsın, kıydıkları her şeye kızar ve sorarsın. Ancak o anlatmıyor.
Tekrarlar durursun her fırsatta: Neden... Neden bütün bunlar?
Sayfa 34
Karanlık. Soruların yuttuğu yatağın yanında düştüm: Ben
neredeyim?
Bedenimi aradım, onun da beni aradığını duyumsadım.
Kendi kokumu kokladım. İnsan hayasından sıkılırken
ki yüzünü anımsadım; bende biçimlendi, onda biçimlendim.
Sayfa 44
Sunulan güçte adalet varsa reddedilmez.
Sayfa 47