Nazi katliamı döneminde yaşayanlara çocukları daha sonra sordular: "Savaşta ne yaptın anne, baba?"
Savaşın soluğu, ilkin çocukların minik enselerinde hissedildi.
Ya siz?
Utançla karışık bir endişe duymuyor musunuz haberleri izlerken...
Enkaz altında can verecek bir Iraklı çocuğun ya da kimyasal silahla zehirlenecek bir mahalle halkının maaliyeti nedir acaba?
İsmet Paşa, o kritik iki saatin sonunda metni imzalamadan konferansı terk ederken, "Ne oldu" diye soran gazetecilere şu yanıtı vermiştir:
"Hiç! Esaret altına girmeyi kabul etmedik."
Bu ülke böyle kurulmuştur!
Bulutlar ardından gülümseyen bahara rağmen, kırık bir güz hüznü var içimde.
Evde otoriter babaya “saygı”yla başlayan bu alışkanlık sınıfta öğretmeni, mahallede bekçiyi, askerde komutanı da içine alarak dalga dalga büyür ve en üst katmanlarada tapınma derecesine varır.
Bizim savaşımız, komşu toprağa göz dikmeksizin, kendi toprağımızda birbirinin hakkını kollayan, kardeşçe bir yaşamı başarabilmektir.
"Savaşta ne yaptın baba?" diye sorulunca susakalmadı mı Hitler faşizminin kuşakları. İleride, her zamankinden çok, yaptıklarımızla değil yapmadıklarımızla yargılanacağız.
Tarih, büyük devletlerin satış ve ihanetleriyle doludur.
Gözünü Irak’ta aranan kitle imha silahlarına dikenler, o silahlara misliyle sahip İsrail’in, Filistin’de yarattığı terörü görmeyecek kadar körleştirilebildi.